اینم حال این روزای من (دلنوشته ی تلخ من ) (شهرام). ......
اینم حال این روزای من (دلنوشته ی تلخ من ) (شهرام). ............
ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭﺧﻂ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﺣﺬﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻄﺮﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺷﺎﻥ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ !
ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺮﺩﻥ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺍﮊﻩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﯽ ﭼﻮﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﻫﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ... ﯾﮑﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﻣﺎ ... ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ !
ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ !
ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺮﺭﺳﯿﺪﻫﺎﯼ ﻗﻄﻮﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻐﻀﯽ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺨﻮﺭﯾﻢ !
ﺍﺥ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺁﺩﻡ ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ، ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ !
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ... ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ ... ﻧﻪ ! ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ﻭ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﻧﯿﺴﺖ ! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﯽ ! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺎ ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﻬﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ...
ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﻔﺮﻁ ﻣﺎ ﺍﺩﻡ ﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ... ﺍﺳﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ... ﭼﻮﻥ ﺷﻮﻕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ... ﭼﻮﻥ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ... ﻣﺎ ﺍﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺳﯿﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻢ ...
ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ؟ !
ﻧﻪ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﯽ چهار ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﻡ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻏﺮﺍﺑﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻓﺮﻭﻍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﻝ ﺑﻮﺩ ... ﺩﻝ ... ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ ﺍﻗﺎﻗﯽ ﻫﺎﯼ فروردین ماست ... ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻋﻄﺮ ﺑﻬﺎﺭﻧﺎﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ... ﺩﻟﺘﻨﮓ پدرم ﮐﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ . ..........
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﺍﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ... ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ قرمز ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺳﻔﯿﺪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ... ﺍﻣﺎ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ! ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ، ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺳﺪ ... ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁن34 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ... ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ : ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ... ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ...
که دیگر گذشت. ...........
#شهرام
ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭﺧﻂ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ... ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﺣﺬﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮐﻼﻓﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻄﺮﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺷﺎﻥ ﮔﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ !
ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﺮﺩﻥ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﺰﺍﺭ ﻭﺍﮊﻩ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯿﻨﻮﯾﺴﯽ ﭼﻮﻥ ﮐﺴﯽ ﺭﻫﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﻓﺘﻪ ... ﯾﮑﯽ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ... ﯾﮏ ﻭﻗﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﻣﺎ ... ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﯽ !
ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ !
ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﯾﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺳﺮﺭﺳﯿﺪﻫﺎﯼ ﻗﻄﻮﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﻐﻀﯽ ﻓﺮﻭ ﻣﯿﺨﻮﺭﯾﻢ !
ﺍﺥ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺁﺩﻡ ﺳﺒﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺍﮔﺮ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﻋﯿﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﺪ، ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ !
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ... ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺯﻧﯿﻢ ... ﻧﻪ ! ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺐ ﻭ ﻧﯿﺮﻧﮓ ﻧﯿﺴﺖ ! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﻧﯽ ! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﻏﺼﻪ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ ! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ... ﻫﻤﯿﻦ ﻫﺎ ﻧﻘﺎﺏ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﺑﻪ ﺍﻧﻬﺎ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ ...
ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻣﻔﺮﻁ ﻣﺎ ﺍﺩﻡ ﻫﺎ ﺍﺯ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺳﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ... ﺍﺳﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ... ﭼﻮﻥ ﺷﻮﻕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ... ﭼﻮﻥ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ... ﻣﺎ ﺍﺩﻡ ﻫﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺍﺳﯿﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻢ ...
ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ؟ !
ﻧﻪ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﯽ چهار ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺍﻡ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﺳﻔﯿﺪﯼ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ... ﻧﺸﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻏﺮﺍﺑﺖ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺍﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﻓﺮﻭﻍ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ... ﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﻓﺼﻞ ﺳﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ... ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﻝ ﺑﻮﺩ ... ﺩﻝ ... ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ ﺍﻗﺎﻗﯽ ﻫﺎﯼ فروردین ماست ... ﺩﻟﺘﻨﮓ ﻋﻄﺮ ﺑﻬﺎﺭﻧﺎﺭﻧﺞ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ... ﺩﻟﺘﻨﮓ پدرم ﮐﻪ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ . ..........
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩ ﺍﻡ ﺑﺮﺩﺍﺭﻡ ... ﭼﻘﺪﺭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ قرمز ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺳﻔﯿﺪ ﺑﭙﻮﺷﻢ ... ﺩﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﺍﺳﺖ ... ﺍﻣﺎ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﻧﯿﺴﺖ ! ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ، ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﺳﺪ ... ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺎﻟﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁن34 ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ... ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ : ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ... ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ...
که دیگر گذشت. ...........
#شهرام
۵.۸k
۰۴ تیر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۸)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.