بیا تا برج جانم را به قربانت فرو ریزم

بیا تا برج جانم را به قربانت فرو ریزم
از این بیشم اگر خواهی ، جهانی زیر رو ریزم

مرا هیچ آرزویی نیست ، که دریابی مرا جانا
به جانت گوهر جان را ، سر این آرزو ریزم

مترسانم ز رسوایی ، مگو با من ز چوب و سنگ
که پای چون تو رعنایی ، هزار بار آبرو ریزم

شدی چون میوه ی ممنوع ، برای جان بیمارم
به کام خود نمی دانم ، چه سان باید از او ریزم

بیا تا سر و جانت را ، بیارایم به برگ عشق
به پایت گوهر و یاقوت ، به زیرت پر قو ریزم

من آن شهباز چالاکم ، که عشق تو اسیرم کرد
بگو از من چه می خواهی؟ که آن را مو به مو ریزم