سیاهی امشب بر آسمان مدینه نه از غروب خورشید که از غروب م

✍سیاهی امشب بر آسمان مدینه نه از غروب خورشید که از غروب ماه تابانی است که گنجینه‌ی وجودش، روشنی بخش دل‌های به ظلمت رفته و علم بی‌انتهایش، از بین برنده‌ی جهل‌های مرکب مردمان بود.

و با رفتن او چقدر مدینه بوی غربت می‌دهد گویی خاک این دیار طعم گسِ بی پدری را چشیده که از هر نقطه‌اش صدای عجز و ناله می‌آید و همه در سکوت زجر آور ثانیه‌ها، مظلومیت کسی را فریاد می‌زنند که از خاندان محمد(ص) بود.
مظلوم امشب که شهادت را همچون پدرانش به ارث برده امام باقر(ع) است کسی که فرزند امام سجاد(ع) و فاطمه دختر امام حسن(ع) بود.[1]

صلوات بر امام باقر (ع)
ادعیه جبرئیل در دهه اول ماه ذی الحجه
زیارت امین‌الله

کسی که تمام وجود نازنین و مطهرش، آکنده از علم و دانشی شگرف بود که نشر این علم بی انتها به شاگردان، امویان کور دل و ناتوان در فهم و ادراک را، به ستوه و خشم آورده بود تا هر طور شده این گنجینه علم را از میان بردارند تا ظلمت وجودشان با نور او، به حاشیه نرود.