بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
قسمت اول : قدرت حقیقی در قلب یک انسان انقلابی است :
انقلابی در خودش قدرت احساس می کند. وقتی کسی در خودش قدرت احساس کرد، دیگر برای بدست آوردن قدرت گناه نمیکند. دیگر با حُبّ مقام و حُبّ مال به دنبال کسب قدرت نمیرود. با زورگویی و با تکبّر دنبال قدرت نمی رود.
انقلابی راحت میتواند متواضع باشد، چون احساس قدرت را در درون خودش دارد. اما کسی که از درون قدرت ندارد، مدام قیافه میگیرد، مدام با سرفههای درشت کردن و سینه ستبر کردن و باد به غبغب انداختن، میخواهد آن قدرت پوشالی را برای خودش ایجاد کند و خودش را با یک قدرت خیالی ارضاء کند. او با تکبّر میخواهد احساس قدرت را به دست بیاورد.
اما قدرت حقیقی در قلب یک انسان انقلابی است. انقلابی بشوید و قدرتمند زندگی کنید. در همة فیلمهای دنیا، در همة مرامها، مرگ یک انسان قدرتمند، باشکوه است. زندگی یک انسان قدرتمند، با شکوه است.
بچهها از بچهگی وقتی میخواهند بازی کنند، نقشهایی را پیدا میکنند که قدرت در آنها هست. در روانشناسی رشد، از نقش قدرت در دوران کودکی صحبت می شود. یکی از مهمترین اوصافی که بچهها برای پدر و مادر خودشان قائلند این است که پدر و مادر من قدرت زیادی دارند.
اساساً فطرت انسان تشنی قدرت است. اینقدر قدرت برای انسان شیرین است که معصومین(ع) برای برطرف کردن بسیاری از دردهای روحی، که کمترین آنها رفع اندوه است، ما را به یاد کردن قدرت خدا باعبارت- لا حول ولا قوّة الاّ باللّه توصیه کردهاند.(میزان الحکمه،ج1، باب 296. ترجمه: مومن درونش از سنگ مستحکمتر است،در حالی که از غلام متواضعتر است.)
هیچ کس مثل خدا قدرت ندارد.اینقدر انسان از بچهگی دنبال قدرت میگردد. زیرا قدرت برای انسان خیلی شیرین است.
ما انسانها معمولاً در دو زمینه در رفتارهایمان تظاهر میکنیم: یکی اعلام نیاز به محبت نمیکنیم، در حالی که همهمان اسیر محبّت هستیم. میخواهیم خودمان را باکلاس نشان دهیم، تشنگی محبّت را ابراز نمیکنیم و ظاهراًنشان میدهیم که ما دیگر کودک و کوچک نیستیم و به محبّت و نوازش نیاز نداریم.
یکی هم اعلام نیاز به قدرت نمیکنیم،و برای حفظ کلاس خودمان، نشان می دهیم که قدرت نمیخواهیم. در حالیکه ما هم قدرت میخواهیم هم محبّت. محبّت را باید از خدا بگیریم، قدرت را هم باید از آن روحیة انقلابی گری دریافت کنیم که آن نیز منشأ و پشتوانهاش ایمان به خداست که امیر المؤمنین (ع) فرمود: المُؤمِن نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ (میزان الحکمه، ج1، باب 296.مومن از کوه محکمتر است.)(ادامه دارد...)
قسمت اول : قدرت حقیقی در قلب یک انسان انقلابی است :
انقلابی در خودش قدرت احساس می کند. وقتی کسی در خودش قدرت احساس کرد، دیگر برای بدست آوردن قدرت گناه نمیکند. دیگر با حُبّ مقام و حُبّ مال به دنبال کسب قدرت نمیرود. با زورگویی و با تکبّر دنبال قدرت نمی رود.
انقلابی راحت میتواند متواضع باشد، چون احساس قدرت را در درون خودش دارد. اما کسی که از درون قدرت ندارد، مدام قیافه میگیرد، مدام با سرفههای درشت کردن و سینه ستبر کردن و باد به غبغب انداختن، میخواهد آن قدرت پوشالی را برای خودش ایجاد کند و خودش را با یک قدرت خیالی ارضاء کند. او با تکبّر میخواهد احساس قدرت را به دست بیاورد.
اما قدرت حقیقی در قلب یک انسان انقلابی است. انقلابی بشوید و قدرتمند زندگی کنید. در همة فیلمهای دنیا، در همة مرامها، مرگ یک انسان قدرتمند، باشکوه است. زندگی یک انسان قدرتمند، با شکوه است.
بچهها از بچهگی وقتی میخواهند بازی کنند، نقشهایی را پیدا میکنند که قدرت در آنها هست. در روانشناسی رشد، از نقش قدرت در دوران کودکی صحبت می شود. یکی از مهمترین اوصافی که بچهها برای پدر و مادر خودشان قائلند این است که پدر و مادر من قدرت زیادی دارند.
اساساً فطرت انسان تشنی قدرت است. اینقدر قدرت برای انسان شیرین است که معصومین(ع) برای برطرف کردن بسیاری از دردهای روحی، که کمترین آنها رفع اندوه است، ما را به یاد کردن قدرت خدا باعبارت- لا حول ولا قوّة الاّ باللّه توصیه کردهاند.(میزان الحکمه،ج1، باب 296. ترجمه: مومن درونش از سنگ مستحکمتر است،در حالی که از غلام متواضعتر است.)
هیچ کس مثل خدا قدرت ندارد.اینقدر انسان از بچهگی دنبال قدرت میگردد. زیرا قدرت برای انسان خیلی شیرین است.
ما انسانها معمولاً در دو زمینه در رفتارهایمان تظاهر میکنیم: یکی اعلام نیاز به محبت نمیکنیم، در حالی که همهمان اسیر محبّت هستیم. میخواهیم خودمان را باکلاس نشان دهیم، تشنگی محبّت را ابراز نمیکنیم و ظاهراًنشان میدهیم که ما دیگر کودک و کوچک نیستیم و به محبّت و نوازش نیاز نداریم.
یکی هم اعلام نیاز به قدرت نمیکنیم،و برای حفظ کلاس خودمان، نشان می دهیم که قدرت نمیخواهیم. در حالیکه ما هم قدرت میخواهیم هم محبّت. محبّت را باید از خدا بگیریم، قدرت را هم باید از آن روحیة انقلابی گری دریافت کنیم که آن نیز منشأ و پشتوانهاش ایمان به خداست که امیر المؤمنین (ع) فرمود: المُؤمِن نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ (میزان الحکمه، ج1، باب 296.مومن از کوه محکمتر است.)(ادامه دارد...)
۶۶۰
۳۱ مرداد ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.