محمد بن مسلم گوید از کوفه به طرف مدینه عزم سفر کردم در ح

محمد بن مسلم گوید: از کوفه به طرف مدینه عزم سفر کردم در حالیکه مریض و سنگین بودم، خبر به امام محمد باقر ـ علیه السلام ـ رسید که محمد بن مسلم مریض شده امام ـ علیه السلام ـ به توسط شخصی، شربتی که سرپوش پارچه ای بر روی آن بود برایش فرستاد. آن شخص خود را به محمد بن مسلم رسانید و گفت: به من دستور داده‌اند تا از این شربت نخوری از اینجا نروی. محمد بن مسلم می‌گوید همینکه شربت را نزدیک دهان آوردم بوی مشک از آن ساطع بود. دیدم شربتی خوش طعم و سرد است وقتی آشامیدم مأمور امام ـ علیه السلام ـ گفت: حضرت باقر ـ علیه السلام ـ فرمودند بعد از آنکه خوردی حرکت کن و به نزد ما بیا، من از فرمایش امام ـ علیه السلام ـ در اندیشه شدم با اینکه قبل از آشامیدن قدرت بر روی پا ایستادن را نداشتم شربت که در معده ام داخل شد مثل اینکه در بندهای آهنین بسته بودم همه باز شد و در خانه آن سرور آمده اجازه ورود خواستم.

با صدای بلند فرمود: خوب شدی داخل شو.

وارد شدم در حالیکه اشک می ریختم سلام کرده دست آن حضرت را بوسیدم: فرمود: برای چه گریه می‌کنی؟ عرض کردم فدایت شوم گریه ام برای این است که از خدمت شما دورم و در فاصله بسیار زیادی واقع شده ام اینک که خدمتتان رسیده ام نمی توانم زیاد بمانم و شما را ببینم.

آن حضرت فرمود: اما اینک نمی توانی زیاد بمانی خداوند دوستان ما را چنین قرار داده، بلا را نسبت به ایشان سریع کرده و اما به دوری و غربت اشاره کردی، دراین موضوع باید به امام حسین ـ علیه السلام ـ تأسی بجوئی. دور از ما در فرات و عراق دفن شده ـ صلی الله علیه وآله ـ اینکه گفتی فاصله بین تو با ما زیاد است، همانا مؤمن در دنیا و میان این مردم کج رفتار غریب است تا زمانی که به سوی رحمت خدا برود اینکه می‌گوئی ما را دوست داری و می خواهی پیوسته ما را ببینی خداوند از قلبت آگاه است و بر این ولا و محبت ترا پاداش خواهد داد.
#مؤمن_غریب_است
#مؤمن_بلاکش_است
#مؤمن_سرویس_است
#مؤمن_واقعی
#باقر_العلوم