ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽﺭﺳﺪ.

ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽﺭﺳﺪ.
ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺗﻪ ﺟﯿﺐ ﭘﺪﺭ،
ﻧﻮﮎ ﺟﻮﺭﺍﺏ ﻣﻦ،
ﻭ ﺷﻘﯿﻘﻪﯼ ﻻﯾﻪ ﺍﺯﻭﻥ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻋﺠﯿﺐ ﮐﻪ ﻧﻮﺭﻭﺯ، ﻫﯿﭻﻭﻗﺖ ﺻﺒﺮ
ﻧﻤﯿﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﻤﯽ ﻭﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ
ﺷﻮﺩ...
ﮐﺎﺵ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ
ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩ، ﯾﮑﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﻮﺩ، ﺩﻭﺗﺎ
ﺗﻘﻪﯼ ﺑﯽﻣﻨﺖ ﺑﻪ ﮔﻠﮕﯿﺮ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﺪﺭ
ﺑﺰﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻧﮓ ﺩﺭ ﺑﯿﺎﯾﺪ،
ﯾﮑﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﺲ ﮐﻠﻪﯼ ﻣﻦ؛ ﺗﺎ ﺩﯾﮕﺮ
ﻟﺒﺎﺱﻫﺎﯼ ﭘﻠﻮﺧﻮﺭﯼﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ ﻧﭙﻮﺷﻢ.
ﻭﻟﯽ ﭼﺎﺭﻗﺪ ﻣﺎﺩﺭ، ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﻮ ﻧﯿﺴﺖ،
ﺁﺑﺮﻭﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺏ
ﻣﯽﺩﻫﺪ..
ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﺳﺎﻝ..
ﺍﻣﺎ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺭﻓﯿﻖ ﺍﺳﺖ.... ﻭ ﻣﺜﻞ
ﻫﺮﺳﺎﻝ،
ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩﯼ ﻫﻔﺖ ﺳﯿﻨﻤﺎﻥ
ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ؛
ﺑﻪ 'ﯾﺎ ﻣﻘﻠﺐ ﺍﻟﻘﻠﻮﺏ' ﭘﺪﺭ ﮔﻮﺵ
ﻣﯿﮑﻨﺪ، ﻭ... ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭ
ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ...
ﻣﺎ...
ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﻡ ﺍﺳﺖ!
ﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﻌﺮﻓﺘﺶ...
ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩﺍﯾﻢ

سال نو پیشاپیش مبارک