احترام به خودمعمولی خودمون

احترام به "خودمعمولی" خودمون

همیشه در درونم یک «سوپر انسان» داشته ام!
که میخواست اگر دست به گچ بزند، آن گچ حتما و بایست طلا شود!

یک توانایی مُطلق!
که در هیچ کاری حق معمولی بودن را ندارد!

امّا امروز فهمیده ام که معمولی بودن شجاعت میخواهد!
آدم اگر یاد بگیرد «معمولی» باشد!
نه قدم زدن زیر باران را میگذارد کنار!
نه دماغش را عمل میکند!
نه غصه میخورد که ماشینش معمولیست!
نه حق غذا خوردن در یک رستوران معمولی را از خودش میگیرد!
نه حق لبخند زدن به بعضی آدمها را!
نه حق پوشیدن بعضی لباسها را!

حقیقت این است که «تَرین» ها همیشه در هراس زندگی میکنند! هراس هـُبــوط در لایهٔ آدم های «معمولی»!
و این هراس میتواند حتی لذت زندگی، نوشتن، بلند آواز خواندن، رقصیدن، سوت زدن، راحت پوشیدن، خوردن و نوشیدن را از دَماغشان دربیاورد!

تصمیم گرفته ام «خودِ معمولیم» را پرورش دهم!
نمیخواهم آدمها مرا فقط با «تـریـن» هایم به رسمیت بشناسند!
از حالا میخواهم «خودِ معمولیم» را به معرض نمایش گذارم!
و به خودِ معمولیم عشق بوَرزم...
و به آدمها هم اجازه دهم به «من ِ معمولی» عشق بورزند!