تبریز رمضان دارد و دزفول رمضانی

تبریز رمضان دارد و دزفول رمضانی
او خنده به لب دارد و ما تشنه لبانی
آنها همگی مثل هلو سرخ و سفیدند
ما زرد و پلاسیده تر از لیمو عمانی
چون ماه شب چاردهم گرد و درخشان
ما در شب اول همگی زرد و کمانی
ده ساعت تبریز به یک ساعت دزفول
یک روز ریاست به دو صد سال شبانی
قندیل ببستند در آن شهر پر از برف
مائیم و دل سوخته و حلق و زبانی
حالا تو خدایی کن و این بنده خود را
مزدی بده هم قد خودت هرچه که دانی