تو یه جمعی نشسته بودیم یکی داشت اشعار فردوسی میخوند رسید

تو یه جمعی نشسته بودیم یکی داشت اشعار فردوسی میخوند رسید به این بیت:
جهان آفرین چون جهان آفرید
سواری چو رستم نیامدد پدید
این بیت و که خوند گفتم تا اینجا نگهدار یه دو بیتم من بخونم گفتم

آنروز که عشق سرفرازی میکرد

برقله عشق یکه تازی میکرد

آنروز که عباس یل زینب بود

رستم سر کوچه خاک بازی میکرد


السلام علیک یا قمرالعشیره