نه اینکه یخچال ساید بای ساید خوش بر و رو بدون برفک

نه اینکه یَخچالِ ساید بای سایدِ خوش بَر و رو، بدون بَرفَک و جادار بَد باشَدها! نه، خیلی هم خوب است، اما چیزی هست که یخچالِ سبزِ کوچک با آن قفسه های فلزیِ راه راه و جا یخی همیشه پُر از بَرفَکَش را خواستنی تر می‌کند!
از همان چیزی حرف میزنم که در کاسه بشقاب های قدیمی هست اما در ظرف هایِ لوکس و لب طلایی امروز نه!
همان که در تار و پود رومیزی های قلاب بافی کرم رنگ یا آن مَخمَل های سبز و سُرخابی و یا همین تور های سپیدِ اطلس پود، بافته شده پدر رو میزی های اَبریشم و زَربافت مارکدار بازار این روزها پیدایش نمی کنی. آن چیزی که به تلویزیون های نارنجی کوچک سیاه و سفید رنگ زندگی می‌بخشید و در ال ای دی های ۸۶اینچی و اُلِدِ امروز نیست که نیست!همان که کُتلت و گوجه ی سرخ شده و ریحان تازه ای که مادر برایمان لُقمه می‌گرفت را به جانمان می نشاند،اما بیف اِستراگانُف ها شیشلیک های امروز را، بعید میدانم....همان که هنوز در لابلای چروک های پیشانی و دست های زِبِر مادربزرگ خانه دارد؛همان سادگی و یکرنگی اهالی مهربان قدیم...