میگرم و میخندم دوانه چنن باد

می‌گِريم و می‌خندم، ديوانه چنين بايد
می‌سوزم ومی‌سازم، پروانه چنين بايد

می‌كوبم و می‌رقصم، می‌نالم و ميخوانم
در بزم جهان شور، مستانه چنين بايد

من اين همه شيدايی، دارم ز لب جامی
در دست تو ای ساقی، پيمانه چنين بايد

خلقم زپی افتادند، تا مست بگيرندم
در صحبت بی‌عقلان، فرزانه چنين بايد

يكسو بردم عارف، يكسو كشدم عامی
بازيچه‌ی هر دستی، طفلانه چنين بايد

موی تو و تسبيح شيخم، بدر از ره برد
يا دام چنان بايد، يا دانه چنين بايد

بر تربت من جانا، مستی كن و دست افشان
خنديدن بر دنيا، رندانه چنين بايد