دو برادر، مادر پیر و بیماری داشتند

دو برادر، مادر پیر و بیماری داشتند
با خود قرار گذاشتند که
یکی خدمت خدا کند
و دیگری در خدمت مادر باشد...
یکی به صومعه رفت و
به عبادت مشغول شد
و دیگری در خانه ماند و
به پرستاری مادر مشغول شد...
چندی نگذشت برادر صومعه نشین
مشهور عام و خاص شد
و به خود غره شد که
خدمت من ارزشمندتر از
خدمت برادرم است
چرا که او در اختیار مخلوق است
و من در خدمت خالق...
همان شب پروردگار را در خواب دید
که وی را خطاب کرد
به حرمت برادرت تو را بخشیدم
برادر صومعه نشین اشک در چشمانش آمد و گفت:
یا رب، من در خدمت تو بودم
و او در خدمت مادر،
چگونه است مرا به حرمت او میبخشی؟
آیا آنچه کرده ام مایه رضای تو نیست؟
ندا رسید:
آنچه تو میکنی من از آن بی نیازم ولی مادرت از آنچه او میکند بی نیاز نیست
به فرزندان خود انسان بودن بیاموزیم