ﮔﻞ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲﭘﺮﻭﺭﺍﻧَﺪ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺩﻳﺪﻧﺖ ﺭﺍ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﻧﺸﯿﻨﺪ ﺑﺎﺩﻩ‌ﯼ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ﺩﺭ ﺳﭙﻬﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﯼ ، ﮔﻮﺷﻪﯼ ﻏﻢ ﻣﯽﮔﺰﯾﻨﺪ
ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ، ﮔﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ! ﺗﺎﺑﻴﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ﺍﺧﺘﺮِ ﻧﺎﻡ ﻣﻦ ﺍﺯﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻧﺸﯿﻨﺪ !
ﺑﺸﻨﻮﻡ ﮔﺮ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺖ ‏« ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ‏» ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮ ﻣﯽﺍﻓﺸﺎﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺖ
ﻋﺮﺵ ﺍﮔﺮ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺑﻨﺪﺩ ﻋﺸﻮﻩﯼ ﺭﻗﺼﻴﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ﭼﺮﺥﺯﻥ ﺩﺍﻣﻦ ﺑﺮﺍﻓﺸﺎﻥ ﻫﻔﺖ ﮔﺮﺩﻭﻥ ﺭﺍ ﺑﺭﻗﺼﺎﻥ
ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻓﺎﻕ ﺑﻨﺸﺎﻥ ﭘﺮﭼﻢ ﺑﺎﻟﯿﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ﺩﺳﺖ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻣﻦ، ﺩﺍﻣﻦ ﻃﻨﺎﺯﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ
ﻭﺍﯼ ... ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﺘﺎﺑﻢ ﺩﺍﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﻦ ﭼﻴﺪﻧﺖ ﺭﺍ

ﮐﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﻛﻠﻚ ‏ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽﺗﺮ ﻛﺸﻴﺪﻥ؟
ﺩﺭ ﺷﺒﺴﺘﺎﻥ ِﺧﯿﺎﻟﻢ ﻧﺎﺯ ﺁﺭﺍﻣﻴﺪﻧﺖ ﺭﺍ