قرار نبود وابسته بشه

قرار نبود وابسته بشه.
شاید اصلا قرار نبود اون رو ببینه.
ولی دیده بود و راهی نبود برای جدا شدن.
چیزی که قرار بود خداحافظی بین اون تو رو سخت کنه وابستگی بود.
آدم ها میان توی زندگیت، ولی نمی‌مونن.
یه درسی بهت میدن، به یه مسیری میبرنت و میرن؛ طوری که شاید هیچ وقت اونجا نبودن.
خودت باید یاد بگیری میخوای با اون آدم و خاطرات چیکار کنی.
کی می‌دونه... شاید اگه اون آدم به درد نخور نبود هیچ وقت اون درسی که باید و اون مسیری که باید میرفتم رو پیدا نمی‌کردم...
شاید بعدش دیگه اون طوری ذوق نکردم. ولی درسی که باید رو گرفتم.
توی همین راه شاید اون شونه ای که میتونی روش گریه کنی رو پیدا کنی.
شاید برای همین «گریه» برای خیلی ها مون عادی شده.
حتی برای اون کسی که همیشه سعی میکنم جلوش خوب باشم.
کلمات همیشه همه چیز نیستم
آدم ها به بغل ها، کتاب و «دوست هایی که انسان» هستن پناه می‌برند.
همیشه کلمات نیست.
شاید زور بغل و خیلی از کار ها بیشتر باشد.
«فقط نیاز به آدم درست هست»