در خود هرآنچه ساخته بودم خراب شد

در خود، هرآنچه ساخته بودم خراب شد
دریای پُرخروشِ امیدم سراب شد

خورشید مُرد و ابر غریبانه‌تر گریست
روزم سیاه چون شبِ بی‌ماهتاب شد

در من نشاط بود، صفا بود، شوق بود
افسوس شد، سیاهی و غم شد، عذاب شد

اشکم هرآنچه ریخت ز چشمِ نخفته‌ام
در چشم بختِ خفته پرستوی خواب شد

می‌خواستم تو را و تو می‌خواستی مرا
نفرین به سرنوشت، که نقشِ بر آب شد...