F

ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺧﻤﺖ ﺑﻪ ﺩﻟﻢ ﺭﯾﺨﺖ ﻏﻢ ﻋﺎﻟﻢ ﺭﺍ
ﺧﻨﺪﻩﺍﺕ ﻣﯽﺑَﺮَﺩ ﺍﺯ ﺳﯿﻨﻪ ﺩﻭ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻢ ﺭﺍ

ﺑﺮﻕ ﻟﺐﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭ ِﺷﺎﺗﻮﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ
ﭼﺸﻤﻪﯼ ﺍﺷﮏ ِﺗﻮ ﺑﯽﻗﺪﺭ ﮐﻨﺪ ﺯﻣﺰﻡ ﺭﺍ

ﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻏﻨﭽﻪ ﻓﻘﻂ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽﺭﯾﺰﯼ
ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺷﻔﺎﺑﺨﺶ ﮐﻨﯽ ﻣﺮﻫﻢ ﺭﺍ

ﺑﺴﺘﻪﺍﯼ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺳﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺷﺐ ﮔﯿﺴﻮﯾﺖ
ﮐﺮﺩﻩﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺭﻫﺎ ﺧﺮﻣﻦ ﺍﺑﺮﯾﺸﻢ ﺭﺍ

" ﻧﺮﮔﺴﺖ ﻋﺮﺑﺪﻩﺟﻮﯼ ﻭ ﻟﺒﺖ ﺍﻓﺴﻮﺱﮐﻨﺎﻥ"
ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﮐﻨﯽ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ


#F

@,,,,D