مسافرم

مسافرم
خسته تر از همۀ خستگان عالم
لبخندم ؟
عادتیست که خصلت شده...
از بس به روزگار خندیده ام..
سپید دندانی هستم
پیشاپیشِ گلۀ گرگ ها
که هر شب
بر بلندای کوه های پر برف
با آوازم
سکوت مرگبار را می شکنم
هر آوازم ،آخرین آواز کوهستان ....
روزی از این روز ها ...
سورتمه ها را ، سگها نخواهند کشید..
مهم نیست که من نباشم ...
آخرین درد
که بر جانِ لبریز از دردِ سگ نشست ....
تولد سپید دندانی زیباست
که قبل از وداع
دلم را خوش کرده است.