وفاق فقط با ما

🔻وفاق فقط با ما!

✍🏻علی ریاحی پور

🔹در ایام سالگرد روی کار آمدن دولت چهاردهم هستيم. دولتی که از همان دوران تبليغات بسیاری از دلسوزان پیش بینی می‌کردند دولتی ضعیف، بی برنامه‌، ناکارآمد و بی هويت و ائتلافی باشد. دولتی که فقط با دو ميليون اختلاف آرا از رقیبش روی کار آمد و به کم اقبال ترین دولت پسا انقلاب اسلامی شهره گشت، دولت پزشکیان با کسب فقط ۲۷ درصد از کل آرای مأخوذه تشکیل شد.

🔹یکی از شعار های اصلی دولت چهاردهم شعار وفاق بود. شعاری که هنوز هم هرکسی فهمی متفاوت و متنوع از آن دارد و هیچ مانیفست مشخص و چهارچوب بندی شده ای درباره آن بیان و یا نگارش نشده است. مفهومی شلخته، مغشوش و پریشان. اما یک معنا عموما از طرف نزدیکان دولت و شخص رئیس جمهور نسبت به آن استخدام می‌شود و آن هم این گزاره است که باید به همه سلایق سیاسی احترام گذاشت و به همه دست دوستی داد و الان دیگر وقت چنگ کشیدن به صورت یکدیگر نیست و قس علی هذا.

🔹این شعار در فضای سیاسی عملا یک خفگی و استبداد سیاسی را حاصل کرد. اتمسفر سیاسی چنان سنگین شد که هر کسی در هر موضوعی قرائت و نظر متفاوتی با جریانات حاکم در قدرت بیان می‌کرد به انواع و اقسام برچسب ها و فحش های سیاسی مزین می‌شد. نقد اقدامات و نظرات دولتی ها و بخش های دیگری از ساخت قدرت مساوی با وحدت شکنی و دشمن انسجام اجتماعی و خوارج و ضدیت با ولایت فقیه بودن بود. به تعبیری می‌توان گفت وفاق تبدیل به اسم رمزی شد برای بستن دهان هرگونه اراده مستقل سیاسی، محملی برای سرکوب فکر، اندیشه و بیان صریح آرمان‌های انقلاب اسلامی.

🔹از روز اول مشخص بود که وفاق نه یک ایده حکمرانی که یک چماقی بود برای سرکوب و لجن مال کردن رقيبان سیاسی. وفاق تا آنجایی خوب بود که فقط منجر به مدح و ثناگویی آقایان می‌شد. وفاق به مثابه چتری بود که فقط باید برای باندهای قدرت و ثروت باز می‌شد و نه برای عموم مردم. وفاق قبایل سیاسی با یکدیگر بود. وفاق و ائتلاف جناح هایی از قدرت اصول‌گرایی و نواصولگرایی با اصلاح طلبان و اعتدالی ها بود. روز به روز که به جلو آمدیم کوس رسوایی این وفاق بلندتر به گوش می رسد.


🌐 @Rahe_Dialameh