عیب از خود ماست او را میخواهیم و در کنار او آنهای ...

عیب از خودِ ماست. او را می‌خواهیم و در کنار او آن‌های دیگر را نیز.
از دست رفته‌ایم، خراب شده‌ایم...

قبل‌ترها اگر کسی از دلبرش جا می‌ماند چنان ترک می‌خورد و شب و روزش به هم می‌ماسید که می‌گفتند دچار شکست عشقی شده است.
همه مراقبش بودند و تیمار، چرا که می‌دانستند این شکستن درمانی ندارد.

الان چنان بی‌ارزش و لوس شده‌اند این دو کلمه که محضِ خنده و تمسخر ادا می‌شوند فقط.

دوست داشتن اینطوری نبود که. چه مصیبت‌ها می‌کشیدی که راه ارتباطی را پیدا کنی و بعدش که جانت بالا می‌آمد تا راضیش کنی به دوستی، دوست داشتن, بعدتر هم که می‌مردی برایش.

چشم، جز او هیچ نمی‌دید و گوش، جز صدای او هیچ نمی‌شنید.
یار یکی بود و دل در یک سو...

دیگر دل به دوست داشتن گرم نمی‌شود بدنبال سر کردنیم فقط
فرقی هم نمی‌گذاریم زیاد که چه باشد و چطور، فقط دست به جیب باشد و پایه.
قیافه‌ای هم داشته باشد که چه بهتر!
مذکر و مونث هم ندارد.

هرز رفته‌ایم،
می‌دانم ما عاقبت بخیر نمی‌شویم
آنقدر که در حق دل جفا می‌کنیم...