گزارش تکاندهنده از تجاوز نامعلم به دختر ساله در روستا
گزارش تکاندهنده از تجاوز (نا)معلم به دختر ۹ساله در روستای "قرهمحمد" استان زنجان
روزنامهی محلی "مردم نو" در زنجان در گزارشی تکاندهنده از تجاوز معلم مدرسهی روستای "قرهمحمد" شهرستان خدابنده به یک دانشآموز دختر ۹ساله این مدرسه خبر داده است. کودکی به نام "ندا" که میخواهد پزشک شود اما حالا میگوید «انگشتنمای» اهالی روستا شده است و دیگر نمیتواند به مدرسه برود.
---------------------------------------------
آیا در این شهر فریادرسی برای «ندا» هست؟
هفته گذشته وقتی در دفتر روزنامه خبر تجاوز به یک کودک 9 ساله را از زبان خانوادهاش شنیدم، ناخودآگاه اشک از چشمانم سرازیر شد. همسن بودن او با فرزندم درد ماجرا را بیشتر میکرد. به هر کجا که فکرم میرسید زنگ زدم و درخواست کمک کردم. اصرارهای خانوادهاش مبنیبر رسانهای کردن ماجرا باعث شد مشروح آنچه اتفاق افتاده بود را به استناد اظهارات خانواده کودک و تایید معتمدین و شورای روستای قرهمحمد بنویسم و به چاپ برسانم، اما به احترام روز معلم و برای اینکه بیاحترامی به جامعه زحمتکش و دلسوز معلمان نکرده باشم، آنرا موکول کردم به امروز. درست است امروز نیز جزئی از هفته معلم است، اما این کودک نیز زخم خورده یک «نامعلم» است. امیدوارم معلمان عزیز از اینکه به خاطر ضیق وقت مجبور به انتشار این گزارش شدم، مرا ببخشند.«ندا» کودکی از کودکان این سرزمین است که روح و جسمش آزرده زیادهخواهیهای یک «نامعلم» شده است...
وقتی با خانواده ندا که به دفتر روزنامه آمدهاند، برای بار اول ملاقات میکنم، مادر به سختی خودش را کنترل میکند تا گریههایش را کسی نبیند. پدر نیز از فشار وارد شده به ارکان زندگیش بهت زده است و سخنی نمیگوید. دایی دختر سر سخن را باز کرده و گوشهای از ماجرای تلخ داده بر دخترک معصوم را فریاد میکند. باورم نمیشود. سکوت، تنها حرفی است که بر زبانم جاری میشود... مادر از شدت فشاری که بر وی وارد شده است، فقط هر از چندی آهی میکشد و به نقطهای نامعلوم خیره میشود. حرفی برای گفتن ندارم. خودم را جای پدر دخترک معصوم میگذارم؛ چه باید کرد و به که باید پناه آورد؟
میگویند از روستای قرهمحمد آمدهاند، آنهم به سختی. فشار زندگی نا و نفس پدر خانواده را گرفته و این جنایت باری شده است روی دوشهای پدر... در پایان داستان همه بههم نگاه میکنیم، مستاصل و درمانده! نامه پزشکی قانونی را نشان میدهند. نمیدانم از میان سطور نوشته شده، دنبال چه باید باشم؟ به نوشتهها خوشبین باشم و دلم را خوش کنم به اینکه اتفاق ناگواری برای دختر نیفتاده و پرونده را همانجا ببندم یا قرمزی چشمان مادر و استیصال پدر دخترک را باور کنم؟ عکسی به یادگار از نامه پزشکی قانونی میگیرم! از من قول میگیرند چند روز بعد به دیارشان بروم؛ «قرهمحمد نزدیک زرینهرود نرسیده به پاسگاه توزلو.» تا شنبه صبح که به دیدارشان بروم، هزاران فکر و خیال از سرم میگذرد. تجسم لحظات سخت و وحشتناک «تجاوز» که برای یک کودک 9 ساله گذشته، اعصابم را بههم میریزد. دائما قیافه دخترک، با آن چشمان کنجکاوش از جلو چشمانم رژه میرود؛ خدایا تو به فریادمان برس!
«روستای قرهمحمد، اولین خانه دست چپ» نشانی است که اقوام دختر در تماسهای پیدرپیشان برای حضورم در منطقه یادآور میشوند. وقتی پیچ جادهها را رد میکنم و به ورودی روستا میرسم، پدر دخترک کنار جاده ایستاده است. مغموم، دلشکسته و آشفتهتر از روزی که دیدمش!
وارد خانهای میشوم که صفا و صمیمیت را میتوان از آرامش حاکم بر فضای درونش حس کرد. احترام مرد و زن خانه به یکدیگر فضای صمیمی ایجاد کرده است. شرح ماجرا از زبان دایی دختر گفته میشود و من ساکت فقط گوش میدهم. هرچه بیشتر میگوید، عمق فاجعه بیشتر عیان میشود. از ظلم «نامعلمی» بهنام «ی-ن» میگوید. از اینکه ندا مدتها توسط این شخص تحت آزار و اذیت جسمی و روانی بوده، اما از ترس تهدیدها و آبروریزیهای احتمالی لب به سخن نمیگشوده است. مادر سخنان برادر را قطع میکند و با صدایی حزنآلود میگوید: «ندا مدتها بود که تمایلی به رفتن به مدرسه نداشت، هر روز صبح به بهانهای از رفتن به مدرسه طفره میرفت و من او را با کتک روانه مدرسه میکردم. ای لعنت بر...»
گویا ماجرای این آزار و اذیت مدتها بوده که از سوی نامعلم مدرسه 22 بهمن قرهمحمد به دخترک بینوا وارد میشده است، اما در اواسط اسفند (با تاکید مادر بر روز پس از انتخابات) بغض ترکخورده ندا، نیت شوم «نامعلم» را افشا میکند. ماجرا از سوی ندا ابتدا به مادر و سپس به دایی گفته میشود و پدر نیز در تهران باخبر میشود. دایی دخترک بلافاصله ماجرا را به رئیس پاسگاه منطقه اطلاع میدهد و سپس قاضی زرینهرود در جریان قرار میگیرد و ندا به پزشکی قانونی فر
روزنامهی محلی "مردم نو" در زنجان در گزارشی تکاندهنده از تجاوز معلم مدرسهی روستای "قرهمحمد" شهرستان خدابنده به یک دانشآموز دختر ۹ساله این مدرسه خبر داده است. کودکی به نام "ندا" که میخواهد پزشک شود اما حالا میگوید «انگشتنمای» اهالی روستا شده است و دیگر نمیتواند به مدرسه برود.
---------------------------------------------
آیا در این شهر فریادرسی برای «ندا» هست؟
هفته گذشته وقتی در دفتر روزنامه خبر تجاوز به یک کودک 9 ساله را از زبان خانوادهاش شنیدم، ناخودآگاه اشک از چشمانم سرازیر شد. همسن بودن او با فرزندم درد ماجرا را بیشتر میکرد. به هر کجا که فکرم میرسید زنگ زدم و درخواست کمک کردم. اصرارهای خانوادهاش مبنیبر رسانهای کردن ماجرا باعث شد مشروح آنچه اتفاق افتاده بود را به استناد اظهارات خانواده کودک و تایید معتمدین و شورای روستای قرهمحمد بنویسم و به چاپ برسانم، اما به احترام روز معلم و برای اینکه بیاحترامی به جامعه زحمتکش و دلسوز معلمان نکرده باشم، آنرا موکول کردم به امروز. درست است امروز نیز جزئی از هفته معلم است، اما این کودک نیز زخم خورده یک «نامعلم» است. امیدوارم معلمان عزیز از اینکه به خاطر ضیق وقت مجبور به انتشار این گزارش شدم، مرا ببخشند.«ندا» کودکی از کودکان این سرزمین است که روح و جسمش آزرده زیادهخواهیهای یک «نامعلم» شده است...
وقتی با خانواده ندا که به دفتر روزنامه آمدهاند، برای بار اول ملاقات میکنم، مادر به سختی خودش را کنترل میکند تا گریههایش را کسی نبیند. پدر نیز از فشار وارد شده به ارکان زندگیش بهت زده است و سخنی نمیگوید. دایی دختر سر سخن را باز کرده و گوشهای از ماجرای تلخ داده بر دخترک معصوم را فریاد میکند. باورم نمیشود. سکوت، تنها حرفی است که بر زبانم جاری میشود... مادر از شدت فشاری که بر وی وارد شده است، فقط هر از چندی آهی میکشد و به نقطهای نامعلوم خیره میشود. حرفی برای گفتن ندارم. خودم را جای پدر دخترک معصوم میگذارم؛ چه باید کرد و به که باید پناه آورد؟
میگویند از روستای قرهمحمد آمدهاند، آنهم به سختی. فشار زندگی نا و نفس پدر خانواده را گرفته و این جنایت باری شده است روی دوشهای پدر... در پایان داستان همه بههم نگاه میکنیم، مستاصل و درمانده! نامه پزشکی قانونی را نشان میدهند. نمیدانم از میان سطور نوشته شده، دنبال چه باید باشم؟ به نوشتهها خوشبین باشم و دلم را خوش کنم به اینکه اتفاق ناگواری برای دختر نیفتاده و پرونده را همانجا ببندم یا قرمزی چشمان مادر و استیصال پدر دخترک را باور کنم؟ عکسی به یادگار از نامه پزشکی قانونی میگیرم! از من قول میگیرند چند روز بعد به دیارشان بروم؛ «قرهمحمد نزدیک زرینهرود نرسیده به پاسگاه توزلو.» تا شنبه صبح که به دیدارشان بروم، هزاران فکر و خیال از سرم میگذرد. تجسم لحظات سخت و وحشتناک «تجاوز» که برای یک کودک 9 ساله گذشته، اعصابم را بههم میریزد. دائما قیافه دخترک، با آن چشمان کنجکاوش از جلو چشمانم رژه میرود؛ خدایا تو به فریادمان برس!
«روستای قرهمحمد، اولین خانه دست چپ» نشانی است که اقوام دختر در تماسهای پیدرپیشان برای حضورم در منطقه یادآور میشوند. وقتی پیچ جادهها را رد میکنم و به ورودی روستا میرسم، پدر دخترک کنار جاده ایستاده است. مغموم، دلشکسته و آشفتهتر از روزی که دیدمش!
وارد خانهای میشوم که صفا و صمیمیت را میتوان از آرامش حاکم بر فضای درونش حس کرد. احترام مرد و زن خانه به یکدیگر فضای صمیمی ایجاد کرده است. شرح ماجرا از زبان دایی دختر گفته میشود و من ساکت فقط گوش میدهم. هرچه بیشتر میگوید، عمق فاجعه بیشتر عیان میشود. از ظلم «نامعلمی» بهنام «ی-ن» میگوید. از اینکه ندا مدتها توسط این شخص تحت آزار و اذیت جسمی و روانی بوده، اما از ترس تهدیدها و آبروریزیهای احتمالی لب به سخن نمیگشوده است. مادر سخنان برادر را قطع میکند و با صدایی حزنآلود میگوید: «ندا مدتها بود که تمایلی به رفتن به مدرسه نداشت، هر روز صبح به بهانهای از رفتن به مدرسه طفره میرفت و من او را با کتک روانه مدرسه میکردم. ای لعنت بر...»
گویا ماجرای این آزار و اذیت مدتها بوده که از سوی نامعلم مدرسه 22 بهمن قرهمحمد به دخترک بینوا وارد میشده است، اما در اواسط اسفند (با تاکید مادر بر روز پس از انتخابات) بغض ترکخورده ندا، نیت شوم «نامعلم» را افشا میکند. ماجرا از سوی ندا ابتدا به مادر و سپس به دایی گفته میشود و پدر نیز در تهران باخبر میشود. دایی دخترک بلافاصله ماجرا را به رئیس پاسگاه منطقه اطلاع میدهد و سپس قاضی زرینهرود در جریان قرار میگیرد و ندا به پزشکی قانونی فر
- ۷.۴k
- ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۴)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط