کجای نظم و ترتیب تنهایی بر می خورد

کجای نظم و ترتیب تنهایی بر می خورد
اگر یک نفر می آمد
که دور از تمام دنیا
تنها بر سر من خراب می شد
زندگی را در من مهندسی می کرد
عذر تنهایی ام را می خواست...
برای کابوس زبان در می آورد
برای شادی ، دلیل...
دست می انداخت اشک را
به بازی می گرفت شک را
و به جنونم آنقدر مظنون می بود
که به قدر یک سیگار حتی...
از آغوشم عقب نشینی نمی کرد...
به کجای تقدیر خدا بر می خورد!
اگر یک نفر می آمد که شبیه هیچ کس نمی بود...
یک نفر
که به وقت گرفتن چشمانم
از تمام اسامی ،
شکل اسم او
در ذهن کوچک تنهای من ،
نقش می بست...