قَسَم...

#قَسَم...
به کهنگی شرابت قسم ،مهربانا

قسم به پوچی گیتی ِ
عاجز از معنایت
به آزادی وبند ِ
روح وجسم ِتن هایت

به آش ِ پشت پای دست ِزنان‌ قسم
به دشت ِوسیع ِدست خَیّران ْقسم
به سقف ِ بلندوکوتاه ِرویأمان قسم
زمین گیری ما وُفرارِ آرزوهامان قسم

قسم به نادانی کلام ِ من وُ
ناله های ِ رکیک ِ پشت سرت!
به دین و خدای کویرِ
خداباورت به پیغامبرت!

قسم به خالی ِ عشق ناب ِ
درون ِ واژه های بد مستم!
به باکره گی صفحه ٔ دفترم
وُ خودکار ِ هرزه ْ در دستم.

قسم به بی تو مانده های،
درخرابه وکُنج ِ زوال
قسم به باتو دویده های
در گنج ِ اوهام وخیال.

قسم به پرده ٔ انکار ِ
قدیّسان ِدرگاه شریفت
به تکه های مانده پاک ِ
وجودِآدمهای کثیفت

به زمزمه ٔ خوش آهنگ ِترانه ها
وُرقص ِ فرشته گانت
قسم به آثار ِبجای ازآدم کُشیِ
بعضیْ شیفته گانت

قسم به گم گشتگی وُ
گرسنگی ِ کلام و واژه أم
به تنها مانده گی وُ
ساده گی پشتِ آوازه أم

قسم به شکستگی ِدرخت ِ پیر ِمحلْ وُ
خستگی گامهای رهگذرش
قسم به دلبستگی کاخ ِ حاصلخیز ْوُ
زرق وبرقِ دلنواز ِسیم و زرش

قسم به ماه وکهکشان و
ستاره گان ِ آسمان ِ دلت
به رقص ِشعله های خورشیدو
عرق شرم ِهیزم شکنِ خِجلَِت

قسم به تیره گی ِ رنگ ِ پوست ِجاشوی
دریای جنوب
همان چشم سرخ ِ متروک ِنشسته در
گرگ و میش ِغروب.

تمام حاصل ِِ دنیا ٰ
قِرانی ومفت نمی ارزید،
عجیب می گرفت دل ِ زمین و
گاهی شدید می لرزید.

من آسمان ِ ژرف وُرمز ِ نظام ِ
سّلول به سّلولش را ،نفهمیدم،
به هرج ومرجْ وبی نظمیِ دلم،
به بغض،
خندیدم...