مادرم سالهاست صورت غمگینش را پشت پر چادرش پنهان میکند و م

مادرم سالهاست صورت غمگینش را پشت پر چادرش پنهان میکند و من زیر کرم و رژ و صد مدل بزک...
اصل ماجرا فرقی نمی کند...
او نوستالژیک غمگین است و من مدرنیته و این نقطه مشترک نسل من و تمام زنان نسل های قبل و بعد از من دنیاست...
اینکه ما غمگینم...
فرقی نمی کند در مطبخ آبگوش بار بگذاری و غمگین باشی، یا در کافه سیگار دود کنی، بلند بلند بخندی و غمگین باشی...
فرقی نمی کند در خیابان های لاله زار لبو بخوری و غمگین باشی یا در خیابان بدون شب شانزلیزه خرید کنی و غمگین باشی...
فرقی نمی کند در شاهچراغ زار بزنی یا در کلیسای نوتردام آرام آرام اشک بریزی...
این نقطه مشترک همه ی زنان دنیاست...
ما همیشه دلیلی برای غمگین بودن داریم...!