به ما گفتند:

به ما گفتند:
“مرد گریه نمی کند”
و هیچ کس نفهمید که گاهی مرد ها هم نیاز دارند بغض‌شان بشکند و یک دل سیر اشک بریزند.
گفتند:
“زشت است که دختر در خیابان بلند بلند بخندد”
و هیچکس درک نکرد دخترانی که خوشحالی‌شان را فریاد می زنند بی حیا و جلف نیستند.
گفتند:
“مردی که در جمع به همسرش اظهار علاقه کند،زن ذلیل است”
و هیچکس نفهمید که عشق،قدرتمند ترین نیرو در دنیاست و ابراز کردنش زیباترین کاریست که بشر یاد دارد.
گفتند:
“دختر باید سرسنگین باشد،نباید لباس های رنگارنگ بپوشد،نباید موهایش از روسری بیرون باشد”
و کسی متوجه نشد که دختران نمی‌خواهند زیر لباس های تیره پنهان شوند.
در آخر همه ما در تنهایی‌مان بلند بلند خندیدیم،رقصیدیم،گریه کردیم،فریاد زدیم،لباس های رنگارنگ پوشیدیم،دیوانگی کردیم و به دور از قضاوت های دیگران حرف های عاشقانه را برای دیوار ها گفتیم.
از ما که گذشت،اما کاش نسل های بعدی کمرشان زیر این هنجار های ترسناک خم نشود.
کاش روزی برسد که همه بفهمند
احساسات را باید فریاد زد...