یادمه وقتی مدرسه می رفتم یک هفته قبل از عید بچه ها می رفت

یادمه وقتی مدرسه می رفتم یک هفته قبل از عید بچه ها می رفتند از مغازه برای دوستاشون کارت تبریک که امروز بهش می گیم «کارت پستال» می خریدند تا عید را به دوستاشون تبریک بگن!

هرچند همیشه پدر و مادر ها واسه این کار کلی غر می زدند که آخه واسه چی به دوستایی که درست کنارتون و در یک نیمکت می نشینید!!!!! باید کارت تبریک بدید؟!!

ولی کو گوش شنوا!

همه در حال رقابت بودند تا قشنگترین کارت تبریکها را بخرند و به دوستاشون بدن!

اون زمان کارت تبریکها را تو کتابفروشی ها می تونستید پیدا کنید که روی پایه های مخصوص گذاشته بودند و دل ما غنج می زد که کدومشو بخریم!

جالبه که تصویر روی این کارتها یا عکس گل بود، یا بچه و یا عروسک و یا بعضی از کارت تبریک ها هم دو بعدی یا سه بعدی بودند،

از همه مهمتر  در بین کارت تبریکها عکس دو نفره خانمها و آقایونی بود که در واقع هیچکدومشون نه به عید ربط داشت و نه به بچه های تو سن و سال ما!

اما اون روزها اینها مهم نبود، چیزی که مهم بود این بود که به کسانی که دوستشون داشتیم یک هفته جلوتر از عید با دادن این کارتها و پیامی که پشتش نوشته بودیم، عید را تبریک می گفتیم!

حتی پیام پشت این کارتها هم قشنگ بود:
« نمک در نمکدان شوری نداره، دل من طاقت دوری نداره، برو تا بعد از عید ببینمت!!!»


ظاهرا این روزها این مراسم در بین بچه ها کم رنگ شده یا حداقل رفته تو دنیای مجازی!

امیدوارم محبتها مجازی نشده باشه!

به یاد دوران کودکی و کارت های تبریکی که نه به فرهنگ ما و نه به سن و سال ما ربط داشت اما کلی صفا داشت،

نوروز باستانی را  چند روز جلوتر به شما عزیزانم  شادباش می گم.🌹❤️