بازے هر روزه مان بود ،

بازے هر روزه مان بود ،

من و تو: گرگم و گله مےبرم....

تو و من: چوپون دارم نمےزارم....

یادم لبریز تنفر از تصویر مبهم پسرکی است

که کاش چوپانم نبود..

نبود و تو مےبردے مرا..

نبود و من مے بردم تو را..

کجایے؟

باد ما را برد...

در کدام جنگل ،گرگے؟

در کدام چمنزار گوسفند؟

من اینجایم،

چوپان خاطره هایے که شعر می شود به یاد تو ...