لطفا تا آخر بخونید

لطفا تا آخر بخونید

زمانی که عکس و فیلمهای مراسم تحلیف ترامپ پخش شد، رفتار او با ملانی همسرش، مورد مقایسه با رفتار اوباما قرار گرفت.

اوبامایی که در سخنرانی آخرش در حضور دنیا به میشل گفت که در ٢٥ سال گذشته تو نه تنها همسر و مادر فرزندان من، بلکه بهترین دوست من بوده ای و در مقابل دوربین ها اشک خود را پاک کرد.

در روز تحلیف نیز بوسه ای بر دستان همسرش زد تا زشتی نگاه بالا به پایین ترامپ به همسرش، در کنار زیبایی عشق آن دو بیش از پیش به چشم بیاید.

انگشت های مقایسه به سمت اوباما و ترامپ رفت به عنوان دو مرد با دو دیدگاه متفاوت راجع به زنها.

اگرچه این نیز هست و تردیدی نیست، اما آنچه توجه من را جلب می کند زنانی هستند که در مقابل این دو مرد ایستاده اند. ملانی در استانداردهای غرب احتمالا زیباست، ظریف است، کلکسیون جواهرات دارد؛ اما میشل در جامعه ای که امروزه بیشتر مشخص شده رگه های نژادپرستی آن بس قوی است، سیاه پوست و کمی تپل است و لباس هایش هم خیلی به درد کاخ نشینی نمی خورد.

اما میشل احترام برانگیز است و به نوعی اوباما چاره ای ندارد که به او احترام بگذارد.
میشل فارغ التحصیل هاروارد است، در حالیکه در مدرک تحصیلی ملانی تردیدهای جsexylدارد؛
میشل فعال اجتماعی است و بطور مثال دغدغه اش این است که نسل جدید آمریکا غذای سالم بخورد، ملانی مدل بوده و عکس های نیمه برهنه اش در جامعه ای مثل آمریکا هم به عنوان ابزاری علیه کاندیداتوری شوهرش استفاده شد (هرچند جواب نداد) و از اولین اخباری که در موردش اعلام شد تخصیص یک اتاق به آرایشگرش در کاخ سفید بود.

نمی خواهم بگویم "ملانی" بودن حتما بد است، نه، این انتخاب هر زنی است، اما دنیا برای "میشل" بودن احترام بیشتری قایل است.

زن هایی که شخصیت های مستقل دارند، خودشان فکر می کنند و مسیولیت افکارشون را به عهده میگیرند، می توانند مقابل صدها و هزاران نفر بایستند و صحبت کنند و تاثیرگذار باشند .

جهان برای دغدغه های متعالی زنها بیشتر و ماندگارتر احترام قایل است تا برای صورت ها و
بدنهایشان.

در روز تحلیف میشل زیباتر به نظر می رسید و خوشبخت تر ....