در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست

در خیالات خودم در زیر بارانی که نیست 
می رسم با تو به خانه ، از خیابانی که نیست 
می نشینی رو به رویم خستگی در می کنی 
چای می ریزم برایت ، توی فنجانی که نیست 
باز می خندی وَ می پرسی که : حالت بهتر است ؟ 
باز می خندم که : " خـــــیلی " ... گرچه ... می دانی که نیست ! 
شعر می خوانم برایت واژه ها گل می کنند 
یاس و مریم می گذارم توی گلدانی که نیست 
چشم می دوزم به چشمت ، می شود آیا کمی 
دست هایم را بگیری بین دستانی که نیست ؟ 
وقتِ رفتن می شود با بغض می گویم : نرو ... پشت پایت اشک می ریزم در ایوانی که نیست 
می روی و خانه لبریز از نبودت می شود 
باز تنها می شوم با یاد مهمانی که نیست . . . 
رفته ای و بعدِ تو این کار هر روز من است 
باور اینکه نباشی ... کار آسانی که نیست
"بیتا امیری نژاد"