کاشته بودمش توی گلدان

کاشته بودمش توی گلدان
روز به روز زرد و پژمرده‌تر میشد. ریشه‌اش را از خاک در اوردم و توی آب گذاشتم. حالا سرسبز و شاداب است.

خیلی از آدمها همین جورند.
گاهی جایی می‌مانند که نباید.
بعد روز به روز رنگ پریده‌تر می‌شوند. هیچ کس هم نمی‌فهمد که دردشان چیست‌

اما فرق بین آدم و گیاه به پاهایش است. نیازی نیست منتظر دستی باشد تا از خاکی که دارد می‌پوساندش بیاوردش بیرون. پاهایش را به راه می اندازد میرود میرود تا به جایی برسد که حالش را سبز کند.