و العاقبه لاهل التقوی و الیقین
و العاقبه لاهل التقوی و الیقین
هشام بن سالم روایت می کند از امام صادق (ع) شنیدم که به حمران بن اعین می فرمود : ای حمران بدان که عمل دائم ولو اندک اما از روی علم و یقین ، نزد خداوند متعال، برتر از اعمال زیاد اما از روی تردید و شک است. ای حمران بدان که (انسانها می توانند از کارهای مختلفی برای رسیدن به اهداف اصلی شان دوری و پرهیز کنند اما ) نافع ترین پرهیزکاری ها، ورع و دوری از معاصی الهی است (و پله بعد از ورع اجتناب از شبهات و احوالی که خطر وقوع در محرمات را در پی دارد، مثل رانندگی با سرعت مطمئنه که خطر تصادف را مثلا به یک پنجم کاهش میدهد.) و از مهمترین مصادیق ترک محارم، خودداری از اذیت و آزار مومنین و درستکاران و بدگویی از ایشان در غیاب آنهاست (چرا که قدرت دفاع ندارند. و لذا تهمت به افراد و بدگویی حضوری مقابل اشخاص و بدگوئی و آزار افراد زیر دست که توان مقابله و پاسخ ندارند گناهی از جنس غیبت است ولو عنوان و اسم آن گناه تفاوت کند.) و هیچ زندگی ای شیرین تر و دلنشین تر از حسن خلق (و نیک خویی و گشاده رویی) نیست (چرا که هم خود شخص و هم دیگران از آن، لذت و آرامش خاطر می یابند) ( و افراد از نظر اموال مختلف اند یا فقیر یا ثروتمند یا دارای حد کفاف اند ) و هیچ مالی نافع تر از مال مختصری که کفایت از ضروریات زندگی کند و دلها با قناعت به آن تکیه کنند نیست. ( یعنی هم مال در حد کفاف باشد و هم در دل به آن اکتفا و اعتماد شود و این دو صفت ممکن است در بعض اشخاص باشد یا نباشد) و هیچ جهلی مضرتر از عجب و خودپسندی نیست. (جهل اصلی وجود یا عدم وجود علم نیست چه بسا کسی علم دارد اما به درد دنیا یا آخرت او یا جامعه نمی خورد یا علم دارد و به آن عمل نمی کند، جاهل حقیقی یعنی کسی که علم مورد نیاز را ندارد و اگر دارد به آن عمل نمی کند. و مضرترین حالت این جهل، خودپسندی و دل بستن و تکیه بر افکار و گفتار و رفتار خویشتن است در حالی که باید به خدا و اوصیاء الهی و مسلمات عقلی و قرآنی و بدیهیات شرعی و علمای بالله دل بست و همواره برداشت و علم و عمل خویش را در معرض اتهام قرار داد و گفته اند دانایی یعنی التفات یافتن به جهل خویش یا آگاه شدن از علم مختصر خود در قبال صدها علم نیاموخته و صدها عامل ناشناخته و ادراک شعور مرموز و کامل الهی در کنه تمام موجودات و خضوع مقابل ملکوت عالم و مدبر آن، لذا فرمود اول العلم معرفه الجبار)
عن هشام بن سالم قال سمعت اباعبدالله یقول لحمران بن اعین یا حمران .. اعلم ان العمل الدائم القلیل علی الیقین أفضل عند اللّه تعالی من العمل الکثیر علی غیر یقین، و اعلم أنّه لا ورع أنفع من تجنّب محارم اللّه و الکفّ عن أذی المؤمنین و اغتیابهم، و لا عیش أهنأ من حسن الخلق، و لا مال أنفع من القنوع بالیسیر المجزی، و لا جهل أضرّ من العجب.
الکافی الکلینی ج 8 ص 244 سند صحیح
علل الشرائع الصدوق ج 2 ص 560
#حدیث #ورع #حسن_خلق #یقین #قناعت
هشام بن سالم روایت می کند از امام صادق (ع) شنیدم که به حمران بن اعین می فرمود : ای حمران بدان که عمل دائم ولو اندک اما از روی علم و یقین ، نزد خداوند متعال، برتر از اعمال زیاد اما از روی تردید و شک است. ای حمران بدان که (انسانها می توانند از کارهای مختلفی برای رسیدن به اهداف اصلی شان دوری و پرهیز کنند اما ) نافع ترین پرهیزکاری ها، ورع و دوری از معاصی الهی است (و پله بعد از ورع اجتناب از شبهات و احوالی که خطر وقوع در محرمات را در پی دارد، مثل رانندگی با سرعت مطمئنه که خطر تصادف را مثلا به یک پنجم کاهش میدهد.) و از مهمترین مصادیق ترک محارم، خودداری از اذیت و آزار مومنین و درستکاران و بدگویی از ایشان در غیاب آنهاست (چرا که قدرت دفاع ندارند. و لذا تهمت به افراد و بدگویی حضوری مقابل اشخاص و بدگوئی و آزار افراد زیر دست که توان مقابله و پاسخ ندارند گناهی از جنس غیبت است ولو عنوان و اسم آن گناه تفاوت کند.) و هیچ زندگی ای شیرین تر و دلنشین تر از حسن خلق (و نیک خویی و گشاده رویی) نیست (چرا که هم خود شخص و هم دیگران از آن، لذت و آرامش خاطر می یابند) ( و افراد از نظر اموال مختلف اند یا فقیر یا ثروتمند یا دارای حد کفاف اند ) و هیچ مالی نافع تر از مال مختصری که کفایت از ضروریات زندگی کند و دلها با قناعت به آن تکیه کنند نیست. ( یعنی هم مال در حد کفاف باشد و هم در دل به آن اکتفا و اعتماد شود و این دو صفت ممکن است در بعض اشخاص باشد یا نباشد) و هیچ جهلی مضرتر از عجب و خودپسندی نیست. (جهل اصلی وجود یا عدم وجود علم نیست چه بسا کسی علم دارد اما به درد دنیا یا آخرت او یا جامعه نمی خورد یا علم دارد و به آن عمل نمی کند، جاهل حقیقی یعنی کسی که علم مورد نیاز را ندارد و اگر دارد به آن عمل نمی کند. و مضرترین حالت این جهل، خودپسندی و دل بستن و تکیه بر افکار و گفتار و رفتار خویشتن است در حالی که باید به خدا و اوصیاء الهی و مسلمات عقلی و قرآنی و بدیهیات شرعی و علمای بالله دل بست و همواره برداشت و علم و عمل خویش را در معرض اتهام قرار داد و گفته اند دانایی یعنی التفات یافتن به جهل خویش یا آگاه شدن از علم مختصر خود در قبال صدها علم نیاموخته و صدها عامل ناشناخته و ادراک شعور مرموز و کامل الهی در کنه تمام موجودات و خضوع مقابل ملکوت عالم و مدبر آن، لذا فرمود اول العلم معرفه الجبار)
عن هشام بن سالم قال سمعت اباعبدالله یقول لحمران بن اعین یا حمران .. اعلم ان العمل الدائم القلیل علی الیقین أفضل عند اللّه تعالی من العمل الکثیر علی غیر یقین، و اعلم أنّه لا ورع أنفع من تجنّب محارم اللّه و الکفّ عن أذی المؤمنین و اغتیابهم، و لا عیش أهنأ من حسن الخلق، و لا مال أنفع من القنوع بالیسیر المجزی، و لا جهل أضرّ من العجب.
الکافی الکلینی ج 8 ص 244 سند صحیح
علل الشرائع الصدوق ج 2 ص 560
#حدیث #ورع #حسن_خلق #یقین #قناعت
۵.۹k
۱۵ آذر ۱۳۹۷
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.