حالا که فکر میکنم بیشتر اتفاقای مهم تو سکوت رخ میدن؛

حالا که فکر میکنم بیشتر اتفاقای مهم تو سکوت رخ میدن؛
اصلن سکوتِ که تمام چیزایی رو که قرار نیست هیچوقت فراموش کنی،ثبت میکنه؛
من،بعد از این همه تکاپو و جست و جو برای عشق،بعد از این همه سوتفاهم از عاشقی کردن،هنوزم هوای عشقی تو سرم مونده که هیچوقت به زبون نیاوردمش؛
کنارم که مینشست و‌ حرف میزد تمام وجودم آروم میگرفت و مثل یک مجسمه نگاهش میکردم،بدون کوچیکترین حرکتی؛
هیچوقت میون حرفاش نبوسیدمش،بغلش نکردم و بعد از مدتی دیگه نداشتمش؛
به خودم گفتم لابد این سکوت بوده که اونو از من گرفته،بعدتر هروقت کسی با حرفی،حرکتی،منو به یاد اون می انداخت، از جام بلند میشدم و میبوسیدمش و بهش ابراز علاقه میکردم،چیزی که حتی برای خودم هم غیرمعمول بود؛
اما بعد از تمام این جستجو ها،بعد از این همه خالی شدن از آدم هایی که میخواستن پر رنگ ترین باشن،فهمیدم تنها چیزیی که موندگارترین میشه،سکوت ماست؛
سکوتی که گاهی صمیمی ترین رفیق و گاهی بی رحم ترین دشمن میشه؛
من،بعد از این همه جست وجو،خسته از تمام حرفا و شلوغیا،فهمیدم
سکوت آدم ها
با ارزش ترین و موندگار ترین چیزیِ که میتونن داشته باشنش...
وصی پور