در ایران باستان

در ایران باستان،
بجای کلمات "خانم" و "اقا" که ریشه مغولی دارند،
اجداد خوش سلیقه ما به "زن" ، "مِهربانو" می‌گفتند
یعنی کسی که مهر خلق می کند
و به "مرد" ، "مِهربان" می‌گفتند
به معنای نگهبان مهر...
بیایید همدیگر رو با این کلمات پر معنا صدا بزنیم ...
"مِهربانو " = همسر، مادر، دختر، خواهر، دوست و
"مهربان" = همسر، پدر، پسر، برادر، دوست.
حال تو چه مهربانویی یا مهربان ، این رسالت زیبای مهرورزی را در کلمات جاری کن تا ریشه عشق سیراب شود.