بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت اول :
آیا به ذهن خطور می‌کند که آموزه‌های قرآن کریم، اهل عصمت علیهم‌السلام و سیره آنها شرک باشد؟! پس توحید چیست؟!
مراقب باشیم که مانند این وهابی‌ها و تفکیری ها، زود خودمان و به ویژه دیگران رابه هر بهانه‌ای متهم به شرک ننماییم. این اتهام سنگینی است و عواقب سختی دردنیاچنان چه شاهدیم و درآخرت دارد.ریشه تفکری وهابیت انگلیسی که به بروز و ظهور تکفیری، سلفی، داعشی ... و مجاز شمردن قتل عام مسلمین انجامیده است، همین مشرک نامیدن همگان می باشد.
حتی معلوم نیست کسی که مرتکب کبیره‌ای شده باشد، مشرک قلمداد گردد و حتی کسی که دچار شک و شبهه شده است. به نقل از مرحوم آیت‌الله طالقانی رحمة الله علیه:کسی مضطرب و نگران به امام صادق علیه‌اسلام عرض کرد: هلاک شدم! پرسیدند: چرا؟ گفت: شک کردم! پرسیدند: به چه؟ گفت: به خودِ خدا! فرمود: الله اکبر، هذا اول الیقین، یعنی الله اکبر، این تازه اولین یقین است.
آیه مورد سؤال و ترجمه آن به شرح ذیل است: أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ -(سوره زّمر آیه 3)
حال اجازه دهید برای توضیح به زبان ساده- إن شاء الله فراز به فراز پیش برویم :
الف) - أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ - آگاه باش كه دين خالص تنها براى خداست؛ یعنی خدا فقط بندگی خالص برای خود را می‌پذیرد. به عنوان مثال: اگر کسی برای ریا یا عادت نماز خواند، شاید نمازش صحیح باشد، اما مقبول نیست.
یا برای خودنمایی و یا دل خودش صدقه داد، صحیح است، اما مقبول نیست. یا اگر برای رژیم غذایی روزه گرفت، مقبول نیست، حتی اگر شراکتی بین خدا و دیگر اهداف قایل شد، مقبول نیست. همین طور است سایر امور، از ازدواج و تجارت گرفته تا جنگ و صلح. چون همه باید طبق اوامر الهی به قصد قرب او باشد تا بندگی و عبادت محسوب گردد. عبادت تنها نماز و روزه و حج نیست، بلکه هر کاری برای خدا عبادت خالصانه اوست.
ب) - وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء - و كسانى هم كه به جاى بدون خدا اوليايى مىگيرند؛ ولایت به دوستیِ نزدیک و توأم به سرپرستی اطلاق می شود.
انسان ذاتاً فقیر و محتاج است و گریزی از ولایت = ولی گرفتن ندارد. چنان که گریزی از پرستش ندارد.حال اگر معبود و ولیّ حقیقی را نشناخت یا نپذیرفت، حتماً به سراغ معبودها و اولیای کاذب می‌رود.(ادامه دارد...)
پاسخ قسمت اول :
آیا به ذهن خطور می‌کند که آموزه‌های قرآن کریم، اهل عصمت علیهم‌السلام و سیره آنها شرک باشد؟! پس توحید چیست؟!
مراقب باشیم که مانند این وهابی‌ها و تفکیری ها، زود خودمان و به ویژه دیگران رابه هر بهانه‌ای متهم به شرک ننماییم. این اتهام سنگینی است و عواقب سختی دردنیاچنان چه شاهدیم و درآخرت دارد.ریشه تفکری وهابیت انگلیسی که به بروز و ظهور تکفیری، سلفی، داعشی ... و مجاز شمردن قتل عام مسلمین انجامیده است، همین مشرک نامیدن همگان می باشد.
حتی معلوم نیست کسی که مرتکب کبیره‌ای شده باشد، مشرک قلمداد گردد و حتی کسی که دچار شک و شبهه شده است. به نقل از مرحوم آیت‌الله طالقانی رحمة الله علیه:کسی مضطرب و نگران به امام صادق علیه‌اسلام عرض کرد: هلاک شدم! پرسیدند: چرا؟ گفت: شک کردم! پرسیدند: به چه؟ گفت: به خودِ خدا! فرمود: الله اکبر، هذا اول الیقین، یعنی الله اکبر، این تازه اولین یقین است.
آیه مورد سؤال و ترجمه آن به شرح ذیل است: أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء مَا نَعْبُدُهُمْ إِلَّا لِيُقَرِّبُونَا إِلَى اللَّهِ زُلْفَى إِنَّ اللَّهَ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ فِي مَا هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ إِنَّ اللَّهَ لَا يَهْدِي مَنْ هُوَ كَاذِبٌ كَفَّارٌ -(سوره زّمر آیه 3)
حال اجازه دهید برای توضیح به زبان ساده- إن شاء الله فراز به فراز پیش برویم :
الف) - أَلَا لِلَّهِ الدِّينُ الْخَالِصُ - آگاه باش كه دين خالص تنها براى خداست؛ یعنی خدا فقط بندگی خالص برای خود را می‌پذیرد. به عنوان مثال: اگر کسی برای ریا یا عادت نماز خواند، شاید نمازش صحیح باشد، اما مقبول نیست.
یا برای خودنمایی و یا دل خودش صدقه داد، صحیح است، اما مقبول نیست. یا اگر برای رژیم غذایی روزه گرفت، مقبول نیست، حتی اگر شراکتی بین خدا و دیگر اهداف قایل شد، مقبول نیست. همین طور است سایر امور، از ازدواج و تجارت گرفته تا جنگ و صلح. چون همه باید طبق اوامر الهی به قصد قرب او باشد تا بندگی و عبادت محسوب گردد. عبادت تنها نماز و روزه و حج نیست، بلکه هر کاری برای خدا عبادت خالصانه اوست.
ب) - وَالَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِهِ أَوْلِيَاء - و كسانى هم كه به جاى بدون خدا اوليايى مىگيرند؛ ولایت به دوستیِ نزدیک و توأم به سرپرستی اطلاق می شود.
انسان ذاتاً فقیر و محتاج است و گریزی از ولایت = ولی گرفتن ندارد. چنان که گریزی از پرستش ندارد.حال اگر معبود و ولیّ حقیقی را نشناخت یا نپذیرفت، حتماً به سراغ معبودها و اولیای کاذب می‌رود.(ادامه دارد...)
۲۹۴
۲۳ آذر ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.