چه سرنوشت تلخ و غریبی

#چه سرنوشت تلخ و غریبی

#که هر بار ستاره های زندگی ات را 

#با دستهای خود راهی آسمان پر ستاره امید کنی 

#وخود در تنهایی وسکوت 

#با چشمهایی خیس

#از غرور پیوند ستاره ها را به نظاره بنشینی 

#وخموش و بی صدا 

#به شادی ستاره های از تو گشته جدا دل خوش کنی 

#وباز هم تو بمانی وتنهایی و دوری 

#و باز هم تو بمانی و یک عمر صبوری...