پماد مهاجرت

پماد مهاجرت

یکی با دو خط شعر شاعر شد و
یکی که نظر داشت، ناظر شد و
یکی هم شبانه مسافر شد و
سفر کرد و رفت و مهاجر شد و
من اینگونه کردم به او انتقاد:
چو ایران نباشد تن من مباد

یکی بی خبر، شب سفر کرد و رفت
یکی هم مرا با خبر کرد و رفت
یکی پول خود را هدر کرد و رفت
یکی با خر از پل گذر کرد و رفت
شد اینگونه کم کم مهاجر زیاد
چو ایران نباشد تن من مباد

خبرها رسیده دهان به دهن!
خبرهای تاپ و عجیب و خفن
که وا مانده از آن همه جای من
کسی دیده در شانگهای و پکن
نوشته است بر پشت یک زامیاد:
چو ایران نباشد تن من مباد

نگفتم عزیزم جهنم نرو!
نگفتم چه یکهو چه کم کم نرو!
نگفتم به تو گیج! شلغم! نرو!
نگفتم نرو! هان! نگفتم نرو؟
نگفتم به حرفم بکن اعتماد!
چو ایران نباشد تن من مباد!

تو رفتی، شد اینجا سر از هر نظر
در این منطقه سرور از هر نظر
شده کشورم بهتر از هر نظر
شده بهترین کشور از هر نظر
بزن روی آن موضع خود پُماد
چو ایران نباشد تن من مباد

روح الله احمدی
#بلبل