امامحسین علیهالسلام در دعای عرفه عرض میکند که من ا

«امام‌حسین (علیه‌السلام) در دعایِ عرفه عرض می‌کند که من اگر هرکدام از نعمتهایِ تو را شکر کنم، خود آن شُکر، یک نعمت است؛ پس من اگر تا آخرِ دَهر زنده بمانم، با همه‌ی وجودم گواهی می‌دهم که شُکرِ یک نعمت تو را نمی‌توانم به‌جا بیاورم؛ چون همین که آن نعمت را شُکر کنم، خود اینکه توفیقِ شکر پیدا کرده‌ام، یک نعمتِ دیگر است و باید آن را شُکر کنم و همین‌طور تسلسُــل پیدا می‌کند تا ابد.

ما در درجه‌ی اول، از چه شکر کنیم؟
نمی‌شود شِمُرد؛
«وان‌تعدّوا‌نعمت‌الله‌لاتحصوها».
بنده وقتی دستم فلج شد، متوجهِ خصوصیاتی شدم؛ دیدم این انگشتِ من که به راحتی حرکت می‌کند و مثلاً یک زنجیر را دور خودش تکان می‌دهد و این، خیلی کار ساده‌ای به نظر می‌آید، از حرفهایِ دکترها فهمیدم که خودِ این حرکت، معلول چندین تحرک و توانایی مهم در وجود انسان است؛ اما ما غافل بودیم.
به هرحال، وقتی نعمت از انسان گرفته می‌شود، انسان متوجه می‌شود که همین کارِ آسان و کوچک، ثمره‌ی چندین نعمتِ بزرگ بوده که ما این‌طور راحت از آن عبور کرده‌ایم. این، غفلتِ ماست.»

•آیت‌الله خامنه‌ای (حفظه‌الله) ۱۳۸۵/۳/۲۹.

#عرفه #روز_عرفه