.

.
هر کس دست در آتش هر هنری داشته باشد، این را که می گویم، تجربه کرده:
روزها و لحظات و اتفاقاتی وجود دارند که قلقلک دهنده ی احساس خلاقیت هستند. آدم ابزار هنری اش را دست می گیرد و عرق می ریزد برای کشف و شهود. برای ایجاد. برای زایش.
و چه بسیار روزهایی که این زایش انجام نمی شود. هنرمند خسته و آزرده از تلاش جانکاه نافرجام، می فهمد که از چه دل آزردگی و دردی دارم حرف می زنم.
این لحظات تلخ، خیلی هم بی فایده نیستند. به آدم، درس می دهند. درسی بزرگ:
به اندازه ی قابلیتت، بهره خواهی برد. باران خدا، بی دریغ بر سر همه می بارد. تو ظرفت را چقدری برداشته ای؟
میفرماد:
هر کسی اندازه ی ظرفیتش می میدهند
آن که شد پیر خراباتی، شرابش بیشتر