کانون وکلای دادگستری

نگاهی به تاریخچه کانون وکلای دادگستری ایران

انقلاب مشروطه در مردادماه سال ۱۲۸۵ به وقوع پیوست. مرحوم حسن پیرنیا –که خود دانش‌آموخته علم حقوق در روسیه آن زمان بود– به وزارت دادگستری تعیین شد و در سال ۱۲۸۷ کمیسیون تنقیح قوانین را تشکیل داد. وظیفه این کمیسیون تدوین قوانین جدید و روزآمد از طریق ترجمه قوانین خارجی بود. در شوال ۱۳۳۲ قمری اداره تنقیح قوانین قانون «اصول تشکیلات عدلیه» را به کمک مرحوم سید حسن مدرس از تصویب کمیسیون تنقیح قوانین گذراند. حسب این قوانین وکلاء مؤظف شدند برای شرکت در جلسات دادگاه امتحان وکالت دهند و اجازه وکالت یا تصدیق نامه وکالت بگیرند. امتحان برابر آیین‌نامه ای که به تصویب وزارت دادگستری رسیده بود انجام می‌شد و کمیسیون علاوه بر امتحان،دایره ویژه ای تشکیل داد.
با وقوع کودتای سوم اسفند و تغییرات سیاسی در جامعه آن روز وکلای دادگستری در تیرماه ۱۳۰۰ هیأت مدیره شش نفره‌ای انتخاب کردند و درخواست‌های صنفی خود را طی پنج ماده به اطلاع وزیر دادگستری رساندند. وزارت دادگستری با تشکیل نخستین مجمع موافقت کرد و تیرماه ۱۳۰۰ را باید سرآغاز حرکت به نتیجه رسیده صنفی وکلاء دانست. این وضع تا آبان ماه ۱۳۰۴ و انتقال حکومت از قاجاریه به پهلوی ادامه داشت تا اینکه مرحوم علی اکبر خان داور به وزارت دادگستری رسید
مرحوم دکتر مصدق که دکترای حقوق و نیز پروانه وکالت در محاکم سوییس داشت به استناد لایحه اختیارات که اخذ کرده بود در تاریخ ۷ اسفندماه ۱۳۳۱ لایحه استقلال کانون وکلاء را در ۲۳ ماده تنظیم کرد و در تاریخ ۱۳۳۱/۱۲/۱۳ لایحه استقلال کانون وکلا به کلیه محاکم ابلاغ شد.
با بروز حوادث نیمه اول سال ۱۳۳۲، که منجر به کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ گردید، کانون وکلاء دیگر مستقل شده بود و به عنوان نهادی مستقل در جامعه حضور داشت.
لایحه استقلال کانون وکلا در تاریخ ۱۳۳۲/۳/۲۴ بدون ایراد تصویب و مجدداً ابلاغ شد تا کار تهیه نهایی لایحه استقلال مسیر مجلس را بپیماید.
سرانجام در ۵ اسفند ۱۳۳۳ کمیسیون مشترک مجلسین سنا و شورای ملی سابق استقلال کانون وکلاء را با ۸۹ ماده و ۲ تبصره تصویب کرد و این لایحه در تاریخ ۱۳۳۴/۱/۲۱ رسماً ابلاغ شد

#کانون_وکلای_دادگستری
#عدالت
#وکالت
#وکالت_کسب_کار_نیست