f

f
پنجره‌ای بنام اندوه اندوه گاهی پنجره‌ای است به دنیای بیرون، نردبانی به آسمان، طنابی برای رهایی از همه آنچه ما را گرفتار خودمان کرده. اندوه کمک می‌‌کند که رنج دیگری را بفهمیم.اندوه به ما درس همدلی می‌دهد. اندوه به ما این توانایی را می‌بخشد که خودمان را جای دیگری بگذاریم. اندوه به ما می‌آموزد که همه نیاز به بخشش داریم. اندوه ما را به دنیای دردمندان می‌برد. اندوه می‌نشاندمان سر سفره تنگدستان. اندوه ما را با حال بیماران آشنا می‌کند. اندوه ما را می‌برد به خانه بی خانمانان، زلزله زدگان، مصیبت زدگان. اندوه ما را همبستر آنها که خواب ندارند، همسفر آنها که آواره اند، همنشین آنها که رانده شده اند می‌کند. اندوه یادمان می‌دهد که قدر آنچه را که از دست داده‌ایم بدانیم. اندوه به یادمان می‌آورد که باقیمانده آنچه در اختیارمان هست را بیشتر دوست داشته باشیم. اندوه به ما فرصتی می‌دهد برای رشد کردن.

اندوه همیشه دلتنگی نمی‌آورد، اندوه گاهی دلهای ما را بزرگتر می‌کند.