نجیب کاشانی

زنده‌یاد "نورالدین محمد شریف کاشانی" شاعر ایرانی، متخلّص به "نجیب" یا "جیبا" یا "ملا نورا"، فرزند "خواجه محمدحسین کاشانی"، زاده‌ی سال ۱۰۳۱ خورشیدی، در کاشان بود.
وی از جمله مورخین قرن یازدهم هجری به شمار می‌رفته و در روزگار "شاه سلیمان" و "شاه سلطان‌ حسین صفوی"، می‌زیست. 
پدرش در اصفهان شغل بزازی داشته، و وی در ۲۳ سالگی به اصفهان رفته و در محله‌ی خان کاشیان به پیشه‌ی بزازی می‌پردازد.
بعد از مدتی طبع شاعری‌اش، سبب شد که بزازی را رها کرده و برای به صدر نشستن و قدر دیدن همچون اغلب شاعران عهد صفوی، رحیل سرزمین هند شود. در لحظه‌ی رهسپاری، بر دیوار مغازه‌ی بزازی‌اش بیت زیر را نوشت:
《هنر در اصفهان از ناروایی به مهر حاکم معزول ماند》

نجیب در هند به مقام ملک‌الشعرایی بارگاه با شکوه "جلال‌الدین اکبر" پادشاه بابری هند می‌رسد و علاوه بر  قدر دیدن به صدر هم نشست و فرمانروایی کشمیر به او واگذار گردید.
وی چند سال بعد به ایران بازگشت و در زمان شاه سلطان حسین صفوی به دربار راه یافت و گرامی داشته شد و از سوی سلطان حسین مقام ملک‌الشعرایی‌اش  این بار در وطن تجدید شد.
سرانجام نجیب، در سال ۱۰۸۹ خورشیدی، در سن پنجاه و هشت سالگی در اصفهان درگذشت.
نخستین بار دیوان کم حجم شعرش در دهه‌ی شصت، توسط استاد "حبیب‌الله خباز کاشانی" که نسخه‌ای خطی از دیوان نجیب را در اختیار داشت، به صورت افست و مخطوط منتشر شد. همین نسخه را "احمد کرمی" در سال ۱۳۷۲ در تهران تجدید چاپ کرد.
در اواخر دهه‌ی هفتاد بار دیگر دیوان نجیب به تنقیح و تصحیح استاد فقید "مصطفی فیضی" بانضمام غزلیات نویافته‌ی او که حجم دیوان را سه برابر کرد چاپ و منتشر شد.