پاییـــز 🍁

پاییـــز 🍁
رسالتش یادآوری خاطره هاست آدم را پرت مـی کند
وسـط خاطـرات خیلی دور کنارِ آدمهایی که نیستند،
میــان خانه ای که نیست
و حال و هوایی که تکرار نخواهــد شد...
یادش بخیــر خانه ی قدیمــی مادربزرگ
و آن حوض آبــیِ وسط حیاط
تخت چوبــی کهنه ای که توی ایوانـش بود
و هر شب روی آن دراز مــی کشیدیم...
آسمان بی نقاب و پر ستاره را تماشـا می کردیم
و غرق در تخیلات کودکــانه مان می شدیم...
دلم برای خوابهــای بی دغــدغه ی
خانه ی مادربزرگم تنــگ شده
برای صبحهایی که پنجــره ی چوبـی اتاق باز میشد
و با هیاهـــوی گنجشکها بیــدار میشدیم...
و با نسیمی خنـک و روح نواز خــواب از سرمان می پرید،
دلم برای کودکــی ام و صفــای آن خانه ی قدیمــی
دلم برای مادربزرگـــم تنگ شده...
کاش آدم های خوب زندگــی همیشگــی بودند...
کاش ما، بزرگ نمیشدیم
کاش توی همـــان دوران،
در دل همان سادگـــی ها
جا مانــده بودیـــم...