لکیلا تسوا علی ما فاتکم بر آنچه از دس

لِّکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَیٰ مَا فَاتَکُمْ.. بر آنچه از دست داده‌اید غم مخورید!
.
حدید/23
.
.
نه من آمده ام که بمانم نه تو.. شاید راه زندگی را باهم آغاز نکرده باشیم و قرار هم نیست باهم به پایانش برسیم ولی هر کدام در مسیری، روزی، در تاریخی نامعلوم به انتهایش می‌رسیم و اینها هیچ مهم نیست، نکته اینجاست که چگونه؟!
.
.
هم من مسافر این راهم، هم تو و هم تمام آدم‌های این خاک.. عزیزانی داریم که زندگی را بدون آن‌ها نمی‌خواهیم، مادرانمان را دوست داریم، پدرانمان را نیز.. ولی اگر الله فرمان دهد، آیا من قادرم با اون مخالفت کنم؟ اصلا رواست؟ با خودم می‌گویم مگر آن‌ها بندگان خود‌ش نیستند؟ قلبم فشرده می‌شود، سخت است دنیا بدون آن‌ها.. یاد رسولمان ﷺ می‌افتم، مگر اصلا پدرش را دید؟ حالش چگونه بود وقتی فهمید مادرش دیگر در این دنیا نیست؟ به او که فکر میکنم همه چیز رنگ می‌بازد و دنیا در نظرم آنقدر بی‌ارزش می‌شود که خالقش گفت : " کُلُّ شَیْءٍ هَالِکٌ إِلَّا وَجْهَهُ ۚ"
.
.
مگر رسول الله ﷺ که برترین بندگانش بود چند سال عمر کرد؟ به این نتیجه میرسم : " نیامده ایم که بمانیم" اصلا دنیا جای ما نیست، از معبود یگانه ام میخواهم، برای خودم، برای تو، برای همهٔ‌مان که : " فرمان‌بردارش باشیم و راضی به آنچه که مقدر کرده هرچند که سخت باشد.. صبری میخواهم عظیم و جمیل برای تک‌تک‌مان، برای روزهایی که که لازمه اش صبر است و لا غیر!