من ، از ماهِ دُرشتِ گلگونـ می ترسمـ

من ، از ماهِ دُرشتِ گلگونـ می‌ترسمـ
من ، اين ساعت ِ خسته را
برای هجرت ِ شبانه ڪوڪ نخواهمـ ڪرد

در آينه می‌نگرمـ
و از چاهی دور ، صدای ِ گريه‌ی گُلی می‌آيد

گفتی برايت
از آنـ پرنده‌ی ڪوچڪی
ڪهـ تمامـ ِ بهار را بی‌جُفت زيسته بود ، بنويسمـ
باشد ،  عزيزِ ِ سال‌های دربه‌دری !

راستش را بخواهی بعد از رفتن ِ تو
ديگر ڪسی بهـ آينه نگفت : - سلامـ !

آنـ پرنده‌ی ِ ڪوچڪ
روحِ ِ شاعری از قبيله‌ی دريا بود
يڪ شب آواز ِ غمگینی از بامـ ِ دريا شنيد
صبح
باد ، بوی ِ گريه‌های او را می‌داد ༉



وَشب‌بخیربه‌تودرخت‌ِنیمه‌جان
#برای‌توڪه‌این‌حوالی‌پرسه‌میزنیᥫ᭡