کپشنو بخونید

تیم ملی والیبال ایران پس از 57 ساعت سفر از برزیل به ژاپن رسید.
تیم ملی والیبال ایران در حالی راهی ژاپن، محل برگزاری دومین هفته رقابت های لیگ ملت های والیبال شد که حکایت این سفر مثنوی هفتاد من و داستانی نسبتا طولانی است چرا که پایان بازی مقابل آرژانتین در برزیل، پایان کار ملی پوشان و زمان استراحتشان نبود.
تیم ملی والیبال ایران بلافاصله پس از دیدار با آرژانتین راهی هتل شد تا بعد از جمع کردن وسایل راهی فرودگاه ریو شود و حدود 14 ساعت پرواز را تجربه کند تا در نهایت به امارات (دبی) برسد.
این تازه آغاز سفر ملی‌پوشان بود و پس از استراحتی حدودا 6 ساعته در فرودگاه، راهی تهران شدند تا امور مربوط به ویزای لهستانشان انجام شود.

بازیکنان ساعت 9 صبح روز سه‌شنبه هشتم خرداد به ایران رسیدند و در هتل فرودگاه ماندند تا ویزای آن‌ها صادر شود و درست چند ساعت بعد یعنی ساعت 18:20 دقیقه در هواپیمای دیگری نشستند تا به دبی بازگردند. چند تاخیر و در نهایت حضور در دبی پایان سفر ملی‌پوشان نبود و 6 ساعت پس از فرود در فرودگاه دبی، سوار هواپیمای دیگری شدند و بعد از یک سفر حدودا 9 ساعته پا به ژاپن گذاشتند.
ساعت حوالی 20 شده بود و ملی‌پوشان به اوزاکا رسیدند تا با اتوبوس به هتل محل استراحتشان در این شهر برسند اما مقصد فوکوهاکا بود و سفر تیم ملی همچنان ادامه دارد.

این سفر طولانی برای انجام امور ویزای کشور لهستان در تهران و استارت تمرینات در ژاپن در زودترین حالت ممکن پس از هفته نخست لیگ ملت‌ها بود، موضوعی که برای پائز بسیار اهمیت داشت اما علاوه بر روایت خستگی، در این مسیر دشوار صحبت‌هایی میان بازیکنان جریان داشت که جذاب بود.
جواد کریمی که نمی‌تواند در پروازها بخوابد از 72 ساعت بی خوابی می‌گفت و محمد ولی‌زاده که برای بازگشت قوای خود با نظر پزشک به قرص های ویتامینه رجوع کرده از این که نمی‌داند قرص روز را شب خورده است یا قرص شب را روز، حرف می‌زد!
اما صحبت ها درباره لیگ ملت‌ها به دو بخش تقسیم می‌‍شد. بخشی از آن مربوط به حسرت بازیکنان از دیدارهای قبلی بود مثل این جمله از مهدی جلوه که می‌گفت می‌توانستیم سه بازی را ببریم و اگر اینطور می‌شد حالا سوم جدول بودیم نه شانزدهم! از سوی دیگر جواد کریمی و محمد وادی از اشتباهات خود در طول بازی می‌گفتند.
میلاد عبادی پور از فرصت استفاده کرده و روی تبلت خود مشغول تماشای بازی‌های ژاپن بود اما تماشای مسابقات تنها به کاپیتان ختم نمی‌شد. عبدالرضا علیزاده تمام دیدارهای قبلی یاکوزاها را ضبط کرده و در اختیار بازیکنان گذاشته بود تا آن‌ها در طول سفر از زمان استفاده کرده و بازی حریف را زیر ذره بین قرار دهند. مرتضی شریفی و امیرحسین اسفندیار به آنالیز ژاپنی‌ها می‌پرداختند و بازی این تیم مقابل کوبا را تماشا می‌کردند. دیداری که در آن ژاپن ست پنجم را در حالیکه 14 بر 11 عقب بود، به نفع خود تمام کرد و کام‌بکی تماشایی داشت.
در طول سفر سرمربی فکر و ذهنش به مسابقات پیش رو بود و هریک از بازیکنان که در گوشه‌ای از هواپیما خوابیده بودند پائز تلاش می‌کرد شوخی یا جدی به آن‌ها یادآوری کند که بازی مهمی در پیش دارند.
اما در وصف و حال فرودگاه و مسافرانش باید گفت بازیکنان از حضور تماشاگران و هواداران والیبال در دبی بی‌نصیب نماندند. برخی از مردم بابت بازی زیبای ملی‌پوشان مقابل آرژانتین از آن‌ها تقدیر می‌کردند و برخی دیگر با بازیکنان درباره بازی ها و وضعیت تیم ملی کشورمان حرف می‌زدند و از آن‌ها می‌خواستند، جنگجوتر باشند. در فرودگاه ژاپن هم هواداران این کشور وقتی با تیم ملی مواجه شدند آن ها را تشویق کردند و برای بازیکنان دست تکان دادند. بازیکنان هم با حوصله با تک تک افرادی که درخواست عکس گرفتن داشتند، عکس می‌گرفتند تا این لحظات به یادگار بماند.
هتل فرودگاهی اوزاکا پایان مسیر ملی‌پوشان نیست. آن‌ها دقایقی استراحت کردند و بعد از صرف شام به اتاق‌های خود رفتند تا آماده یک سفر دیگر به محل برگزاری مسابقات شوند. تیمی یکدل که در این سفر دشوار همراه با هم قدم برداشته و همه امور را همراه هم انجام می‌دهند. مرتضی شریفی حرف جالبی می‌زد: «امسال یک دل شدیم و همه کار از انجام تمرین تا جابه جایی چمدان و وسایل را با هم انجام می‌دهیم تا تیم به فرم ایده‌آلش برگردد!» تیمی ایده‌آل که مردم از ایران انتظار دارند و به نظر رسیدن به آن برای ملی‌پوشان غیرممکن نیست.