این عکس قاب مردم ایران است

📷 این عکس، قابِ مردم ایران است !

جایی خواندم که این عکس یک شاهکار است. انگار کارگردانی شده. چهار نفر جلوی تصویر، چهار مرد از قشری متفاوت، چهار مسئول که تا زانو در آب‌اند و می‌خندند. به چه چیز می‌خندند؟ نمی‌شود فهمید. ‌همه‌چیز برای این چهار نفر تفریح است. استخرِ توپ است. پارکِ آبی است.

کمی عقب‌تر، به پشت تصویر نگاه کنید. چهار نفر ایستاده‌اند. چهار زن و مردِ جوان و البته پیر. آن‌ها خانواده‌اند. مردم‌اند. چهره‌ها مشخص نیست و این به ما کمک می‌کند آنها را فراتر از چهار شخص خاص ببینیم. می‌شود تعمیم‌شان داد به تمام مردم ایران. از نحوه ایستادن‌شان می‌شود فهمید که غمگین و مأیوس‌اند. به دست‌های‌شان نگاه کنید. خیلی مأیوس‌اند. گویا از پشت یک شیشه، به شهر بازی خیره شده‌اند اما پول ندارند بلیت بخرند و تفریح کنند. در جایی بیرون از آب، کودکانه به تماشا ایستاده‌اند.

دوربین روی چهار مسئول فوکوس کرده و آن خانواده را محو می‌بینیم. «محو». عجب کلمه‌ی خوبی است. اعضای آن خانواده، در ابعادی کوچک‌تر، چند قدم عقب‌تر از جایی که «مرکز توجه» است، ایستاده‌اند و جان می‌کَنَند. محو می‌شوند..