اگر

اگر
رفتید
وسط زندگی کسی که
پیش از رسیدن شما
زیر آوار یک رابطه مانده بود
و نفس های آخرش را می کشید
اگر فهمیدید
و باز هم خواستید که بمانید
که بهش قول ماندن دادید
و نوید روزهای خوب آینده را
اگر اشک هایش را با سرانگشتانتان پاک کردید
و گذاشتید
از دردهایش به شما بگوید
اگر از زخم هایش برایتان تعریف کرد
اگر هر قدر هم اصرار کرد
و نرفتید
و سفت و سخت ماندین پای ماندنتان
با تمام بد قلقی ها و بدخلقی هایش
اگر
اگر
اگر
لطفن
دیگر نروید
این آدم
مثل بیمار مبتلا به سرطان است
که
بعد از کلی دست و پا زدن بیماری اش از بین می رود
و دوباره
می فهمد معنی
زندگی یعنی چه
و بی خیال نفس می کشد
تا این که به یکباره می فهمد
غده ی بدخیم لعنتی اش برگشته!
و آن وقت است
که دیگر توان جنگیدن ندارد...
و صبر می کند
و ذره ذره نابودی زندگیش را میبیند!
زندگی این آدم ها هم
بعد از رفتن شما
آوارتر که نه
می سوزد!