برای خودت دعا کن؛

برای خودت دعا کن؛

که آرام باشی ، وقتی طوفان می آید ...تو همچنان آرام باشی.

تا طوفان از آرامش ِ تو! آرام بگیرد.

تا صبور باشی. آنقدر ! صبور تا بالاخره ابرهای ِ سیاه ِآسمان کنار بروند.

وخورشید ، دوباره بتابد.

تا خورشید را بهتر بشناسی و بتوانی هم صحبتش باشی... و صبح ها برایش، نان ِ تازه بگیری.

سرِ سفره ی خورشید بنشینی و چای ِ آسمانی بنوشی... تا ؛ همه ی شب هایت "ماه" داشته باشد.

چون، در تاریکی ِ محض "راه رفتن" خیلی ! خطرناک است.

ماه چراغ ِکوچکی است که روشن شده تا جلوی پایت را ببینی...

برای "خودت" دعا کن؛

تا همیشه جلوی پایت را ببینی. آخر! راهی که باید بروی ، خیلی طولانی...! ست .

خیلی" چاله چوله " دارد. دام های زیادی در آن پهن شده است... و باریکه های خطرناکی دارد... تا؛ پاهایت خسته نشوند و...بتوانی راه بیابی و راه بیایی ...

چون! هر جای راه " بایستی مرده ای" . و مرگی که با وجود ِ نفس کشیدن به سراغ ِ آدم بیاید خیلی دردناک است. هیچ وقت! خودت را به مردن نزن.

برای خودت دعا کن ؛ که زنده بمانی.

باید همیشه با "خداوند" در تماس باشی تا به تو "بیداری" دهد.

بیداری هایی آمیخته با روشنایی...صدا... نور... حرکت !

تو ! باید از خداوند "شادمانی" طلب کنی همیشه . سهمت را بخواه... و بیشتر از آنـچه که به تو شادمانی ارزانی می شود ، در دنیا "شادمانی بیافرین"... تا دیگران هم سهم شان را بگیرند ...