مناجات با حضرت ولی عصر ارواحنافداه

منـاجـات بـا حـضـرت ولـی عـصر ارواحـنـافـداه

سلام و درود بی‏شمار بر تو ای پاک‏ترین بندگان خدا

و ای محبوب‏ترین انسانی که در عالم وجود می‏شناسیم

پدر و مادر و جانم و هر چه دارم فدای خاک پایت باد

ای کسی که به برکت وجودت ...

موجودات روزی میخورند و زنده ‏اند....

ای محبوبی که دست گدائی تو، به درِ خانه ی خدا دراز و دست همه ‏ی موجودات عالم هستی به درِ خانه ‏ی تو دراز است....

ای امامی که از خدا حیات، روزی ، هستی رو میگیری و به ریزه خواران درگاهت تفضّل می‏کنی...

ای مولائی که در مهربانیتان همین بس که عمویتان جعفر تائب را با آن همه اذیّتی که بر شما وارد کرد بخشیدید و فرمودید!!!

عمویم جعفر تائب مثل برادران یوسف است، وقتی که گفت: بر شما چیزی نیست....

ما هم عفو و گذشت را از یوسف ارث برده ‏ایم و دیگر به او جعفر کذّاب نگوئید و او را جعفر تائب بنامید!!

قربان کلام دلربایت.....

صدها یوسف درس همه چیز را از مکتب شما آموخته و عفو را از درگاه جلال شما یاد گرفته ‏اند....

ای مهربانی که دشمنانت به غلط تو را یک مقتدرخونریز معرّفی کرده و حال آنکه راضی نمی‏شوی بی‏جهت حتّی از بینی احدی خونی جاری شود...

اگر انبیاء اولوالعزم را شما به چشم محبّت نگاه نکنید از مقام قرب الهی دور می‏شوند و اگر آنها به شما متوسّل نبودند، ارزش وجود نداشتند....


ای قربان آن جمالی که آنچه خوبان همه دارند

تو تنها داری...

آیا کسی می‏تواند آن قیافه‏ ی جذّاب را ببیند و دست از ترنج بشناسد و جان خود را فدا نکند؟!!!

آیا کسی ممکن است متوجّه احاطه‏ ی نورپاک آن وجود مقدّس بشود و به غیر او توجّه کند؟!!!

تو مظهر خدائی......

تو آئینه‏ ی تمام نمای جلال و جمال الهی هستی

ای محبوبی که عاشقی مثل امام صادق علیه ‏السلام می فرمایند....

اگرمن زمان قائم آل محمد را درک میکردم تمام ایّام عمرم خدمتگزارش بودم.....

یا صاحب الزّمان....

شما آن محبوبی هستی که وقتی سدیرصیرفی و مفضّل بن عمر و ابوبصیر و ابان بن تغلب بر امام صادق علیه ‏السلام وارد می‏شوند می‏بینند....

آن حضرت روی خاک نشسته مانند زن بچّه مرده با دلی سوخته اشک می ‏ریزد و حزن و اندوه از وجناتش پیدا است، رنگ مبارکش تغییر کرده، اشک دو طرف صورتش را پر کرده و بر روی دامانش ریخته و می‏گوید:

ای آقای من درد فراقت قوّت را از من برده، آسایش را از من گرفته و زمین را بر من تنگ کرده و استراحت قلبی را از من سلب نموده است.

ای آقای من مصیبتم به ناراحتی های همیشگی متّصل گشته، همه چیز را یکی پس از دیگری از دست می ‏دهم و جز اشکی که از چشمم جاری است و ناله‏ایی که از تمام زوایای دل میکشم و ستم هایی که می‏بینم چیزی حس نمی‏کنم....

سدیر می گوید: از آن همه ناله و گریه که امام صادق علیه‏ والسلام در آن حالت داشت...

نزدیک بود عقل از سرمان بپرد...!!

احتمال دادیم که برای آن حضرت ناراحتی کوبنده ‏ای پیش آمده و یا از اوضاع زمان آن چنان ناراحت شده که این چنین اشک می ‏ریزد....

گفتیم: ای فرزند بهترین خلق خدا...

خدا چشم تو را نگریاند...

از چه حادثه‏ ای این چنین گریانی؟

چرا این گونه مانند باران اشک می ریزی؟

ناگهان امام صادق علیه ‏السلام آهی کشید که وجودش به حرکت آمد و ناراحتیش فزونی یافت و فرمود:

ای وای بر شما، امروز صبح به کتاب جفر، همان کتابی که علم بلایا و منایا و علم آنچه بوده و آنچه خواهد بود، در آن هست و خدا آن را مختصّ محمّد و آل محمّد (ص) قرار داده، نگاه می ‏کردم.....

در قسمت تاریخ تولّد حضرت قائممان تأمّل می ‏نمودم و چندی گذشتن زمان غیبت و طول عمر او را ملاحظه می ‏کردم و بلاهائی که بر مؤمنین در آن زمان وارد می‏شود و تردیدی که از طول غیبت آن حضرت در دل آنها وارد می ‏گردد که اکثر آنها از دین بر می ‏گردند و شانه از زیر بار اسلام و ولایت ما خالی می ‏کنند می دیدم....

دلم سوخت و حزن بر من مستولی شد

یا صاحب الزّمان...

شما همان عزیزی هستی که تمام انبیاء و اولیاء انتظار ملاقاتت را داشته و همه‏ ی آنها خود را مقدّمه‏ ی ظهور شما می دانسته ‏اند....

انبیاء و ملائکه به محبّت شما ای فرزند بهترین خلق خدا، به خدا نزدیک می ‏شدند

و از نور پاکت برای کمالاتشان کمک می گرفتند

یا صاحب الزّمان دعایمان کن که در این دوران غیبت

مایه ی زینت شما باشیم !!! نه مایه شرمساری شما....

اَللّهُــــمَّ عَجـِّــل لِوَلیِّــــکَ الفَـــــرَج

برای حمایت از ما لطفا share کنید

پیج فرهنگی مذهبی چشم انتظاران مهدی (عج)
http://line.me/ti/p/%40suh1318r