.

.
امروز عینکم، بعد از یک عمر تلاش صادقانه، پوکید. یهو همینجوری بی دلیل، از وسط دو تا شد.
حالا احتمالا این، آخرین عکس یادگاری است که تویش حضور دارد. شاید هم سالها بعد، تنها همین تصویر ازش به جا مانده باشد. الباقی عکس هایش، روی بینی بنده است و نقش اول ندارد.
چه خوب که حتی شکستنمان هم بهانه ای درست کند برای یادآوری خوبی ها و خدمتهایمان.
چه خوب که فردا روز که مشتی خاک ازمان ماند، خلق الله، ناسزاهایمان و تلخی هایمان را به یاد نیاورند. از خوبی هایمان یاد کنند.