.

.

من و دل تا به دو چشمان تو عادت کردیم
چه صمیمانه در این عشق رفاقت کردیم

همهء پنجرهء شهر شنیدند که ما
به هوای تو غزلواره تلاوت کردیم

بد و بدتر شده از دوریتان حال زمین
نکند دیر کنی تا که شکایت کردیم

همه شب در پی هر نافله دنبال توأیم
از همین فاصله ابراز ارادت کردیم

به کسی دل نسپردیم، یقین می دانی
من دل تا به دو چشمان تو عادت کردیم